هوش مصنوعی: ما به دل خود آزادی می بخشیم و آن را از محدودیت های جسمانی جدا می کنیم، مانند اینکه این دانه را از کاه و مواد اضافی تفکیک می نماییم.

هوش مصنوعی: زندگی دوباره در چنگ زمان نیست، اما ما جانمان را برای عشق و زیبایی معشوق فدای او می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در دنیای وسیع رحمت الهی، تفاوتی میان آب و خون وجود ندارد و ما معمولاً در قضاوت‌های خود درباره درست و نادرست اشتباه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگر آستین کار و تلاش آسمان را این‌گونه پاره کند، ما نیز به زیبایی لباس می‌پوشیم.

هوش مصنوعی: اگر بخت و خوش‌شانسی به ما روی آورد و فرصتی به دست آوردیم، به خاطر اراده و تلاش بلندپروازانه‌مان، اجازه نمی‌دهیم که آن را از دست بدهیم.

هوش مصنوعی: ما در حال نوشیدن شراب و شادی کردن هستیم، در حالی که با این دو روز عمر چه کنیم؟

هوش مصنوعی: مرگ مانند یک مهمان در دروازه دل ما می‌زند و ما همچنان در فکر خانه و محل زندگی‌مان هستیم.

هوش مصنوعی: در دنیایی که هیچ سرنوشتی مشخص نیست و مانند حبابی زودگذر است، ما به دنبال جلب توجه و احترام هستیم.

هوش مصنوعی: با نگاهی شوخی و سبک‌سرانه نمی‌توان از این سفره بهره‌ای برد. ما سهم خود را جدا کرده و نمی‌توانیم با دیگران همسان باشیم.

هوش مصنوعی: صائب از کمک‌های دیگران کار مهمی نکرد و هیچ یک از افراد نمی‌توانند به ما کمک کنند. ما فقط از دل به خدا توکل می‌کنیم و به او روی می‌آوریم.