هوش مصنوعی: به چشمان ما کم توجهی نکنید، زیرا دل‌های ما پر از داغ و غم است. روشنایی ما مانند فانوس و چراغی است که در باغ لاله‌ها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر چه ما کوچک و ناچیز هستیم، اما وقتی در کنار دریا قرار می‌گیریم، به دلیل عظمت آن دریا، به نظر می‌رسد که ما هم بخشی از آن بزرگ و بی‌کران هستیم.

هوش مصنوعی: هرچند که به ظاهر مانند آبله‌ها خشک و نازیبا هستیم، اما در دل ما، در عمق وجودمان، گنجینه‌ای از شادی و طراوت بهاری نهفته است.

هوش مصنوعی: آب گوهری که بر لب‌های خشک نشسته، ترس از اشک‌های ما دارد و به همین خاطر مانند سبیل دریا می‌شود.

هوش مصنوعی: در جایی که آب زلال و گرانبها نمی‌تواند آرام بماند، دل بی‌قرار ما چگونه می‌تواند آرامش پیدا کند؟

هوش مصنوعی: شوق و عشق آنقدر در دل شعله‌ور است که حتی سنگ را هم می‌شکافد و برای پیدا کردن معشوقی که جانش را سوخته، به جست‌وجو می‌پردازد.

هوش مصنوعی: به تعداد بسیار زیادی از خانه‌ها از این نعمت خالی می‌شود، زمانی که سوارکار ما پایش را در رکاب بگذارد.

هوش مصنوعی: اگر دیگران به خاطر اعتبار ما در ترک اعتیاد موفق شوند، این اعتبار ماست که به آن‌ها کمک کرده است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر زیبایی و جذابیت خود قادر هستیم تا لحن تلخ دشمنان ناپایدار را خاموش کنیم، مثل اینکه صداهای غم‌انگیز سیلاب را در دل کوه‌ها فراموش می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما از سختی‌ها و مشکلات آسیبی نمی‌بینیم، زیرا آتش و چشاندن سختی‌ها، ما را به کامل‌ترین شکل درآورده و ما را نیرومند کرده است.

هوش مصنوعی: چون سایه پرنده‌ای که در حال پرواز است، بر زمین می‌افتد، این افتادگی باعث می‌شود تا ما اهمیت بیشتری پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: ما مانند گل لاله‌ایم؛ هرچند که عزیزترین فصل بهار را داشته باشیم، اما نباید ما را به خاطر درد و رنجی که می‌کشیم فراموش کنی.

هوش مصنوعی: ما از مردم توقعی برای پاداش کار خود نداریم، چون رضایت و لذت ما از خود کار و خلاقیت‌مان به اندازه‌ای است که نیازی به جبران از سوی دیگران نداریم.