هوش مصنوعی: دل پر از عشق و غم ما همیشه در حال شکفتن و باز شدن است. این وضعیت به گذر زمان وابسته نیست، مانند عطر خوشی که در بهار احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: ما از کعبه و بتخانه بی‌نیازیم و خواسته‌مان چیزی جز خاک نیست، دل ما از خاک پاک و humble است.

هوش مصنوعی: آتش به پرده سوزاندن اسرار عشق نیست؛ بر دلی که می‌تواند رازدار ما باشد، باید رحم کرد.

هوش مصنوعی: صد پیراهن از دامن صبح، پاک‌تر است و دامان گل، از شبنم شب زنده‌دار ما.

هوش مصنوعی: ما از این که در کنار رقبای خود در میهمانی‌ها حاضر شویم و لحظات خوشی را بگذرانیم لذت می‌بردیم، اما این لحظات نیز به سرعت سپری شدند و هرچند تلخ بودند، نباید آن‌ها را فراموش کنیم.

هوش مصنوعی: دریغ و حسرتی بر دل ما نشسته است که چون برگی خشک فروریخته و رنگش زرد شده است. حالا ما در دل خود، باری از غم و اندوه را احساس می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در زمانه ما، کسی وجود ندارد که دلش بی‌درد و غم باشد؛ حتی سنگ هم ممکن است مانند چیزی که سوخته است، آتش بگیرد و بسوزد.

هوش مصنوعی: ما با صداقت و از روی امید، دست در دامن شب کردیم تا مانند صبح که روشن و شیرین است، کنار ما نیز آرامش و خوشی فراهم شود.

هوش مصنوعی: اگرچه معشوق در کنار دیگران قرار دارد، اما هیچ چیز نمی‌تواند جایگاه خویش را در دل فرد بی‌سرپرست تغییر دهد. دامن لطیف او از غبار ما پاک نمی‌شود، زیرا ارتباطی عمیق‌تر از ظواهر وجود دارد.

هوش مصنوعی: صائب به خضر اشاره می‌کند که در زمان خزان و نابودی، همواره سبز و زنده می‌ماند. این بدان معناست که هر کسی که از گفتار شیرین و پرمحتوای ما بهره‌مند شود، همیشه شاداب و سرزنده خواهد بود.