هوش مصنوعی: عشق کجاست تا من بتوانم لباس ناموس را پاره کنم و این ردای ریاکاری را به کناری بیندازم؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانست از کار من خبری به‌دست آورد، زیرا احساسات و حرف‌هایم تحت کنترل من هستند و مانند نبضی که به بند کشیده شده، مهار شده‌اند.

هوش مصنوعی: نباید از افرادی که فقط به ظاهر خود اهمیت می‌دهند، امیدوار به درک و بینش درست بود. وقتی به عیب‌های خود توجه نمی‌کنیم، نقص‌هایمان مثل طاووس در نظر دیگران پنهان می‌ماند.

هوش مصنوعی: در میان کسانی که باطل را می‌پذیرند، ادعاها و سخنان بی‌اساس رواج دارد، همان‌طور که در معابد بت‌پرستی، صداها و نغمه‌های دیگری نیز به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از تو باقی مانده است، به‌هرحال نتیجه‌اش چندان ارزشی ندارد و به خاطر جمع کردن این اندک مایهٔ غم و افسوس، چه فایده‌ای خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: ظلم باعث می‌شود که انتقادگران و عیب‌جویان بیشتر صحبت کنند و زبانشان دراز شود، اما عدالت باعث می‌شود که آنها سکوت کنند و نمی‌توانند به راحتی حرف بزنند.

هوش مصنوعی: زخم و درد برای عارفان تلطیف‌کننده و شیرین‌تر از مرهم است، زیرا در این حالت، وجود آن‌ها به نوری و روشنایی تبدیل می‌شود که قفل‌زده و محبوس در دنیای مادی نمی‌گذارند.

هوش مصنوعی: حسنی که عشق را به وجود می‌آورد، همچون پروانه‌ای است که در حال رقصیدن دور شمع می‌چرخد و در این میان، فانوس را هم به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای نشسته‌ام که گنجی در آن قرار دارد، مثل صدفی که گوهرهای گرانبها را در خود نگه‌داشته است. در حالی که به آن گنج وارسته‌ام، فقط حسرت و افسوس به دل دارم.