هوش مصنوعی: زندگی به بیگانگی تبدیل شده و آرزوی ما دیگر یادآور نشده است. یادش بخیر، هر کسی که ما را از یاد ببرد!

هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، جیب و دامن دنیا پر از گل می‌گردد، به خاطر لبخند دلنشین و گشاده‌ی ما.

هوش مصنوعی: کیفیت شرابش بیشتر از باده‌ای است که رنگش شبیه به عقیق است؛ همچنین آن خونی که حریفان به یاد ما می‌گردند، از آنچه می‌نوشند، جذاب‌تر است.

هوش مصنوعی: ما از همه جا آسیب می‌بینیم و ناامیدیم، وای اگر آسمان به خواسته‌های ما پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: بازار روزگار به شدت کساد و بی حال شده، مانند آتش که بعد از طوفان خاموش و افسرده می‌شود.

هوش مصنوعی: ما را کسی که به وادی عشق راهنمایی کرد، آماده ساخت تا از دل‌های شکسته‌مان زنده شویم و زندگی جدیدی آغاز کنیم.

هوش مصنوعی: ما همچون نشانه‌ای بر گوش بچه‌ها هستیم که هیچ‌یک از آن‌ها سواد و دانش ما را ندارند.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که اگرچه ما به خاطر باده مست نیستیم، اما گاهی از درد و رنجی که بر ما می‌گذرد، چنان حالتی پیدا می‌کنیم که یادآور نوشیدن است. در واقع، وجود آسیب‌های زندگی ما را به نوعی به نوشیدن باده نزدیک می‌کند.