هوش مصنوعی: از خاک تیره، آب ما دیگر زلالی ندارد و در نهایت رنگ شراب ما به رنگ ظرفی که در آن است درآمده است.

هوش مصنوعی: از اشک‌های تلخی که می‌ریزیم، خاک هرگز سبز نمی‌شود و هیچ ظرف شرابی هم نتوانسته است از این تلخی بگذرد.

هوش مصنوعی: ما در خواب به یاد تو هستیم و آرزو می‌کنیم که یوسف، با چهره‌ی پوشیده‌اش، به خواب ما بیاید.

هوش مصنوعی: در دل دریا که امواج روان هستند، حبابی که بر روی آب شناور است، از سرگذشت خودش چه چیزی می‌تواند بگوید؟

هوش مصنوعی: تا کی باید شراب را در لباس پنهان کنیم؟ آیا خورشید ما به اندازه‌ای که در پشت کوه نهان شده، دور است؟

هوش مصنوعی: اگرچه به ما اجازهٔ تصرف و دخالت ندادند، اما قدرت و جذابیت ما از هر کمندی بیشتر است.

هوش مصنوعی: ما به جای اینکه شکار کنیم، گل را به دام انداخته‌ایم و بلبل که با نفسش مشکل دارد، در کنار ما در حال رفت و آمد است.

هوش مصنوعی: تنها نوشته‌ای که بر قلم ما باقی می‌ماند، خط یار است و هر چیز دیگری مانند دارویی است که ما را از بی‌خبری و غفلت دور نگه می‌دارد، مانند غباری که بر کتاب نشسته است.

هوش مصنوعی: توجه کن که خنده‌ات بر دل دردمند ما اثر بدی نگذارد، زیرا این خنده مانند سوزاندن جراحات ماست و باعث می‌شود که درد و اندوه ما بیشتر شود.

هوش مصنوعی: شعله‌های آتش در حال حاضر در حال بلعیدن طعمه‌اش هستند، اما همچنان بخش‌هایی از کباب ما به خاطر خامی هنوز در حال پرواز و جنب و جوش است.

هوش مصنوعی: ای شور و شوق قیامت، از دل ما دور شو! زیرا اشک‌ها و غم‌های ما به این حالت دچار شده که نانت را مانند کباب به آتش می‌کشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و جذابیت خود اشاره می‌کند و به نوعی می‌گوید که در هنگام عبور از کنار پرده، خمیدگی و زیبایی‌اش باعث می‌شود که حتی تکیه‌گاه‌ها و زنجیرها نیز قدرت خود را از دست بدهند و به شدت تحت تأثیر نوشیدنی و حال و هوای او قرار بگیرند. این نشان‌دهنده‌ی تأثیرات عمیق و جذابیتی است که او دارد.

هوش مصنوعی: هرچند که ما در شرایط خوبی نیستیم و به عبارتی شکست خورده‌ایم، اما همچنان چشم‌داشتی به علو و بلندی داریم و خود را از دیگران برتر می‌دانیم.