هوش مصنوعی: آتش نعل را می‌سوزاند، و گرمای تو باعث می‌شود لب زیبا و سرخ تو به خاطر دندان‌هایم زخم شود و بر افساد بگویید.

هوش مصنوعی: ناله و گریه‌ی من به خاطر تسلط و قدرت اوست، بتِ خاموشی به فریاد و ندا درآوردن ناقوس را.

هوش مصنوعی: اگر خطی تنگ بر لبه‌ی دهانش بیفتد، انگار گنجینه‌ای از گوهر را با کف افسوس می‌بوسد.

هوش مصنوعی: گردش نه آسمان به خاطر ناله‌ها و آتش‌سوزی‌های ما است. از دودی که ایجاد می‌کنیم، چراغی برای روشنی در آسمان فراهم می‌شود.

هوش مصنوعی: دیدن گل از دور، باعث می‌شود که پرنده‌ای که در قفس است بیشتر احساس غم و دلتنگی کند و این زیبایی در عین حال که لذت‌بخش است، حس زندانی بودنش را هم بیشتر به او یادآوری می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم بدی به زیبایی‌های خود نمی‌دوزد، زیرا زیبایی همچون حسن و بال و پر طاووس در معرض خطر و آسیب قرار دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که کسی که به جزئیات و دقت نگاه کند، متوجه می‌شود که زندگی در زیر پرده‌ی غفلت چه آسیب‌هایی می‌تواند به ارمغان بیاورد. مانند صیادی که به دقت شرایط را می‌سنجند و می‌دانند که چطور باید در برابر فریب‌ها و نیرنگ‌ها هوشیار باشند.

هوش مصنوعی: کسانی که به رازهای عمیق دست یافته‌اند، ارزش چندانی در پیشگاه خدا ندارند و در نزد بزرگان و صاحب‌منصبان، به مانند یک جاسوس، مقام و جایگاهی ندارند.