هوش مصنوعی: ابروی او همیشه در ذهن من است و تحت تاثیر زیبایی‌اش، زندگی‌ام تحت فشار و سختی گذرانده می‌شود.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که گردنش نرمتر از موم است و نسیم صبح، به مانند تیغی برهنه، بر من تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زخم‌های زبانی نمی‌توانند مرا ناراحت کنند، زیرا دل من مانند آبله‌ای است که از نیشتر باز می‌شود و این دردها نمی‌توانند تاثیری بر من بگذارند.

هوش مصنوعی: زندگی مانند رشته‌ای است که به راحتی می‌تواند پاره شود و در این میان، خطرات بسیاری وجود دارد. همانطور که یک گردنبند از هزاران رشته عبور می‌کند، من نیز از میان مسیرهای زیادی عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که رابطه عاطفی‌ام ممکن است دچار مشکل شود، اما هنوز هم پیوند دیگری بین من و او وجود دارد که به اندازه‌ای عمیق است که نمی‌توانم از آن جدا شوم.

هوش مصنوعی: پیری و کهنسالی باعث شده است که به گوشه‌ای از تنهایی و انزوا بروم. حس می‌کنم که بال‌های من شکسته و دیگر نمی‌توانم پرواز کنم، بنابراین همچون پرنده‌ای در قفس نیاز به هدایت و راهنمایی دارم.

هوش مصنوعی: من در دام زندگی گرفتار شده‌ام و در این وضعیت، دل‌نگرانی و غم خوردن، نشانه‌ ارزش و زیبایی وجود من است.

هوش مصنوعی: فقر تو باعث شد که همه چیز از یادم برود، مانند اشکی که از چشم می‌چکد و ناپدید می‌شود.