هوش مصنوعی: در پیاله‌ام شراب رنگین می‌شود و درد دل من را برآشفته می‌کند، گویی که باد امید و آرزو به من آسیب می‌زند و به مثابه موجی خطرناک می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دل مردم به روی من باز شود، من هم از دل بسته خودم آزاد می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر در راه من خارها بریزند، همانطور که گردباد در مسیر می‌وزد، برای من تغییر در وضعیت پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: در این باغ، مانند گلی که هیچ جایی برای اقامت ندارد، برگ‌های شادی‌ام به جای آرامش، به سفر می‌روند و آرام نمی‌نشینند.

هوش مصنوعی: بر من مانند کبک سنگین نیست، سختی‌های زندگی برایم به شادی بیشتری تبدیل می‌شود که از کوه و دمنوش دروغین فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر روزها مثل شمع ساکت و خاموش باشم، تعجب نکن. نفس کشیدن من در صبحگاهان، به آه و ناله تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ارتباط عمیق و زیبای دو چیز اشاره دارد. او وصف می‌کند که چگونه جواهر ناب (گهر) بر اثر زخم و رنج به وجود می‌آید. همچنین، این تصویر به مفهوم زیبایی و ارزش‌های درونی که از سختی‌ها حاصل می‌شود، اشاره دارد، به طوری که حتی در دل زخم‌ها نیز زیبایی و درخششی وجود دارد.

هوش مصنوعی: آیینه با انعکاس دقیق تصویر، نواقص و عیب‌های کج و معوج افراد را به نمایش می‌گذارد و این هنرِ من است که بتوانم آن‌ها را ببینم و قضاوت کنم.

هوش مصنوعی: درد نیازم من را بی نیاز کرده است، چون تصویر چهره‌ام بر خاک، مثل طلا می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر معشوق بدون حجاب به خانه‌ام بیاید، من به اندازه‌ای تحت تاثیر قرار می‌گیرم که همانند حلقه‌ا‌ی در در می‌شوم و دیگر نمی‌توانم چشم از او بردارم.

هوش مصنوعی: اگر شمشیر تیز و درخشان باشد، خارهای این دشت مانند گل شکوفا می‌شوند و از من محافظت می‌کنند.

هوش مصنوعی: از ترس چشم بد، زبانم را تلخ می‌کنم، همان‌طور که مورچه‌ها وقتی به شکر می‌رسند، حالتی از خود نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: حتی اگر دیگران به من بی‌اعتنایی کنند، باز هم هنر و ذوق من به عنوان نان و روزی‌ام باقی خواهد ماند و برای به دست آوردن مهارت، این خون و رنج است که در راه هنر به کار می‌آید.