هوش مصنوعی: حالت به گونه‌ای است که استخوان‌هایم از تاثیرات دوری آسمان فرسوده و خسته شده‌اند و نمی‌توانم دیگری را در این دنیا تحمل کنم.

هوش مصنوعی: ما درویشان هستیم که در سایهٔ دیوار پناه می‌گیریم، هرچند که همیشه می‌توانیم امید و برکت را با خود بیاوریم.

هوش مصنوعی: من از لذت‌های هر دو دنیا آزاد شده‌ام، چرا که زیبایی تو مرا به حیرت و دگرگونی انداخته است بدون هیچ ادعایی.

هوش مصنوعی: صدف چگونه می‌تواند ارزش مروارید یتیم را بداند؟ اگر آسمان هم ارزش مرا نشناسد، کار آسانی است.

هوش مصنوعی: من مهمانی از سرنوشت خود هستم و چه خوب باشد یا بد، هرگز از قضا وتقدیر شکایت نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: خوردن من به خاطر خشم است و پوشیدن من به خاطر عیب است. این دو (لباس و غذا) نشان‌دهنده وضعیت من در برابر زمانه است.

هوش مصنوعی: من از نظر روحی و معنوی فقیر هستم، اما ظاهرم مانند یک فرد ثروتمند است. مانند غنچه‌ای که در زیر لباسش پوشیده است، من هم عادت‌ها و محدودیت‌ها را در زیر ظاهرم پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم بار سنگین و سختی که بر دوشم است را به سادگی و بدون زحمت کنار بگذارم و طبیعتاً نمی‌توانم به راحتی از آن رها شوم.

هوش مصنوعی: اگرچه از شدت غم و سختی‌ها قد من به دو نیم شده، اما این مسیر دشوار نتوانسته است مرا شکست دهد.

هوش مصنوعی: من دیگر در تلاش برای کسب زیبایی و جلوه‌های مختلف نیستم، زیرا یک سال برایم کافی است که مثل کعبه، یک جامه‌ی دلنشین به تن کنم.

هوش مصنوعی: من تحت تأثیر مشکلات و فشارهای زندگی قرار نمی‌گیرم، حتی اگر به خاطر درد و رنج بخواهم مانند کهربا سخت و شکننده شوم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که حتی اگر دیگران از وجود من استفاده کنند و به موفقیت برسند، اما من فقط یک مشت استخوان و جسم بی‌ارزش هستم. در واقع، شاعر به ارزش و مقام خود اشاره دارد و می‌گوید که همچنان که سایه‌ام ممکن است مورد توجه قرار گیرد، اما خود من فقط چیزی کم‌ارزش و بی‌فایده‌ام.

هوش مصنوعی: کسی در رکود و محدودیتی که دارم، مانع قدم‌های من نشده است؛ اما وفای عشق برایم به مانند زنجیری سنگین و سخت شده است که مرا در چنگ خود گرفته است.