گنجور

غزل شمارهٔ ۶۹۷

افسردگی است چاره دل دردمند را
خاکسترست بستر راحت سپند را
از دار و گیر عشق، ملایک مسلمند
صید حرم چه قدر شناسد کمند را؟
خضری است شوق دوست که چون راه سر کند
بیرون برد مسلم از آتش سپند را
تا خط مشکبار تو آمد به روی کار
آماده گشت نافه چین ریشخند را
همت بلند دار که خورشید تربیت
در چاشنی است میوه شاخ بلند را
طالع نگر، که خار و خس ما نکرد دود
جایی که ماهتاب بسوزد سپند را
ای باد اگر به گلشن طهران گذر کنی
از ما بپرس صائب نادردمند را

اطلاعات

وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

افسردگی است چاره دل دردمند را
خاکسترست بستر راحت سپند را
هوش مصنوعی: دل دردمند، در اندوه و افسردگی به سر می‌برد و برای آرامش و راحتی، خاکستر را به جای بستر مناسب خود می‌بیند. این بیان نشان‌دهنده‌ی ناامیدی و دردی است که انسان در شرایط سخت احساس می‌کند.
از دار و گیر عشق، ملایک مسلمند
صید حرم چه قدر شناسد کمند را؟
هوش مصنوعی: در دنیای عشق، فرشتگان بی‌گناه هستند و شکار در حرم الهی چه اندازه می‌تواند دام را بشناسد؟
خضری است شوق دوست که چون راه سر کند
بیرون برد مسلم از آتش سپند را
هوش مصنوعی: شوق و محبت دوست مانند خضر است که وقتی به مقصد و هدف خود برسد، می‌تواند مسلم را از آتش نجات دهد.
تا خط مشکبار تو آمد به روی کار
آماده گشت نافه چین ریشخند را
هوش مصنوعی: وقتی خط زیبا و خوشنگار تو بر صفحه نمایان شد، موجی از شگفتی و تحسین در دل ریشخند به وجود آمد.
همت بلند دار که خورشید تربیت
در چاشنی است میوه شاخ بلند را
هوش مصنوعی: با اراده و تلاش فراوان، می‌توان به موفقیت‌های بزرگ دست یافت؛ زیرا نعمت‌های سرشار و ثمرات گرانبها در انتظار کسانی است که قد بلند و همت والا دارند.
طالع نگر، که خار و خس ما نکرد دود
جایی که ماهتاب بسوزد سپند را
هوش مصنوعی: به آسمان نگاه کن، که چطور سرنوشت ما را تحت تاثیر قرار داده است. در جایی که نور ماه می‌تابد، چیزی جز زیبایی و روشنی نمی‌بیند و دیگر چیزهای ناچیز یا بی‌ارزش اهمیتی ندارد.
ای باد اگر به گلشن طهران گذر کنی
از ما بپرس صائب نادردمند را
هوش مصنوعی: ای باد، اگر به باغ‌های زیبای تهران بگذری، از ما بپرس که صائب، آن شاعر بی‌نوا کجاست.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۶۹۷ به خوانش عندلیب