هوش مصنوعی: ای کوه بیستون، تو چقدر بر افراشته و مغروری! گویی قدرت و توانایی من را کم می‌اندازی و از دور به من می‌نگری.

هوش مصنوعی: ای دل، تو که در آرزوی زیبایی و جذابیت محبوب غرق شده‌ای، حالا به من بگو که کدام خوشی یا لذتی را از این دام خوشایند به دست آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: امروز وقتی تو سرحال و شادابی، می‌توانم بفهمم که از شراب چشیده‌ای و حال خوشی داری.

هوش مصنوعی: تو از وضعیت دنیا آگاهی داری، اما به خاطر حیا تنها به ردپای خودت توجه کرده‌ای و چیز دیگری از آن ندیده‌ای.

هوش مصنوعی: شوخی کن که من با گشودن چشمانم، از دل مانند اشکی که بر مژگان می‌چکد، جاری شده‌ای.

هوش مصنوعی: تو از لذت پنهان عشق ما بی‌خبر هستی، چونکه حتی یک گل را با احتیاط از باغ نچیده‌ای.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، از عمق وجود هر کسی، احساسات و دردهای عمیقش نمایان می‌شود، به‌ویژه به خاطر اشک‌هایی که از چشمانش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: دل خود را به زیبایی‌های فریبنده این دنیای فانی وابسته نکن، زیرا این زندگی مانند چراغی است که خاموش شده و تنها تا زمانی که نفس می‌کشی، می‌درخشد.

هوش مصنوعی: گوش‌ها و دل‌های زیادی منتظر نغمه‌ها و شعرهای زیبای تو هستند، صائب. چرا که سکوت کرده‌ای و چیزی نمی‌گویی؟