هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که بدون وجود آب، نوشتن و خطی که بر روی کاغذ می‌آید، بی‌محتوا و کم‌فایده است. غبار و ذراتی که بر روی گل می‌نشینند، مروارید و گوهر تو را ارزشمندتر می‌کنند. به طور کلی، وجود عشق و محبت در زندگی موجب ارزش و اعتبار انسان می‌شود.

هوش مصنوعی: تمکین و شوخی تو در یک سطح قرار دارند و هیچ تفاوتی میان بادبان و لنگر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دُرّ و گوهر درون آب تلخ محیط قرار دارد و نیازی به نوشیدن شراب نیست؛ فقط کافیست که هوای تازه را استشمام کنی.

هوش مصنوعی: نه از نظر دیگران ناراحت باش و نه اعتبار خود را کمتر کن؛ چرا که اینها فقط چیزهایی هستند که از دست رفته‌اند. دنیا هیچ اهمیتی به تو ندارد و آنچه برایت اتفاق افتاده، نه ارزش غمگینی دارد و نه باید به آن فکر کنی.

هوش مصنوعی: این روشنایی موقتی که ماه شما به وجود آورده است، پس از مدتی کوتاه، در نهایت شما را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خود نناز و به نعمت‌های دنیوی مغرور نشو، چون این نعمت‌ها همچون حبابی هستند که به راحتی با وزش باد نابود می‌شوند و این می‌تواند برای تو خطرساز باشد.

هوش مصنوعی: دل را به ماندن در این دنیا مشغول نکن، چون معمار آفرینش، از خاک تو، ساختمان وجودت را بنا کرده است.

هوش مصنوعی: چشم تو را از خواب آشفته بیدار کرد. صائب، اگر ذاتی درخشان داشته باشی، آن را پنهان نکن و بگذار که درخشش تو نمایان شود.