هوش مصنوعی: در جایی که زیبایی و جوانی را با نوشیدن شراب به نمایش می‌گذاری، چقدر دردناک است که در دل زندگی سخت و بی‌رحم زخم بگذاری.

هوش مصنوعی: دیگر به دنبال شکار غزالان نیستی، چراکه دل شیدای ما را نخواهی توانست به دست آوری اگر هم که شکار کنی.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است تو بدون نوشیدن شراب به یاد من بیفتی؟ تو فقط با مکیدن لب‌هایت می‌توانی خماریم را تسکین دهی.

هوش مصنوعی: اگر به گلزار لاله‌ها برسی، از سر شلوغی‌های زندگی، خود را در یاد و خاطره شهیدانی که در آنجا به خاک سپرده شده‌اند، حس می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر تو به خاطر حیا هرگز شانه زلفت را باز نکنی، چه نیازی به توجه به دل‌های بی‌قرار دیگران داری؟

هوش مصنوعی: اگر کمی از زلف خوشبو و مشکی‌ات را کنار بزنی، خون غزالان بر زمین می‌ریزد، مانند عطسه‌ای که به خاطر زیبایی تو به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر صبح با آرامش و دقت نفس بکشی و به وضعیت جهان بخندی، چه شادی‌ها و خنده‌هایی را می‌توانی تجربه کنی.

هوش مصنوعی: اگر بی‌اختیار به دوری فکر کنی، خود به خود از هر چیزی که هست جدا می‌شوی.

هوش مصنوعی: نفس را بر آتش سوزان بگویید که بال و پرش را نسوزاند و از وضعیت‌های سخت زندگی شکایت نکند.

هوش مصنوعی: نیاز به مشاهده‌ی دنیای بزرگ و بی‌پایان نیست، اگر بتوانی دل و جان خود را از هر گونه کدورتی پاک کنی و به روشنی درونت بنگری.