هوش مصنوعی: اگر زبان من را به تیرگی خار برمی‌گرداندم، همیشه در کنار خود گل‌های فراوانی داشتم.

هوش مصنوعی: اگر هزاران خانه مانند زنبور پر از عسل می‌بودند، و انسان‌ها مَزیدِ شادی و زیبایی زندگی می‌کردند، من هم در میان آن‌ها به جمع‌گرایی و همبستگی می‌پرداختم.

هوش مصنوعی: من از آنچه که در دست راست داشتم، خبر نداشتم، اگر می‌دانستم چه فرصت‌ها و گنجینه‌هایی در طرف چپ و راست من وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر به ابر لب می‌گشودم، مانند صدف، هزاران جواهر در کنار داشتم.

هوش مصنوعی: اگر اختیار داشتم و می‌توانستم، به دور شمع تو مانند پروانه می‌چرخیدم.

هوش مصنوعی: اگر به عشق مبتلا نمی شدم، نمی دانم چه خوشی از این دنیا داشتم.

هوش مصنوعی: اگر امید دیوانگی عشق به بهار را داشتم، روزگارم تحت تأثیر خزان سرد نمی‌بود.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم از وابستگی‌ها و دل‌مشغولی‌هایم رها شوم، مانند نسیم بهاری سبک و آزاد خواهم بود.

هوش مصنوعی: اگر کدورت و غم دل خود را بپذیرم و بر سر خود بریزم، می‌توانم به سادگی نشان دهم که چندین بار سنگین و ناگوار میان دل و ذهنم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر دردهای درونی‌ام، از این گلستان دور می‌شدم و به سفر می‌رفتم، بار قفسی را به دوش می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: اگر به جایی بی‌ رنگ و بی‌ حالت برویم، چشممان به کجا می‌افتد و چگونه می‌توانیم به فصل‌های خزان و بهار توجه کنیم؟

هوش مصنوعی: اگر دل من می‌توانست بادبانی داشته باشد، با اشک‌هایم می‌توانستم از این محیط ناامید و ظلمانی به سوی امید حرکت کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل از پشت پرده موانع عبور می‌کردی، چطور می‌توانستم به خاطر غبار چرخ زمان، به گذشته فکر کنم؟

هوش مصنوعی: اگر به عیب‌های خودم توجه می‌کردم، دیگر به عیب‌جویی‌های مردم چکار داشتم؟