هوش مصنوعی: همیشه چهره‌ی درویش، که پیوسته در ارتباط با محیط خود هست، تازه و شاداب است.

هوش مصنوعی: حوادث و مشکلات زندگی نمی‌توانند نور و امید افرادی را که در خلوت و آرامش زندگی می‌کنند، خاموش کنند.

هوش مصنوعی: هر جا کسی پیدا شود که آبرو و احترام درویشان را نگه دارد، همچون خضر سبز و زنده می‌شود و آن مکان را حیات می‌بخشد.

هوش مصنوعی: به دنبال دست نیافتن به لذت‌های بی‌دردسر در زندگی نباش، زیرا این شادی و خوشی که به دست می‌آوری، از چیزی ساده و معمولی نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: یکی از ساکنان پشت پرده، آب حیات را دارد. هرچند که ظاهر او، سیاه و فقیرانه است، اما او از فقر رنج نمی‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی پیراهن یوسف در باد به پرواز درمی‌آید، بویی از درویشی از آن به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: مراقب باش که در دنیای پر فراز و نشیب، کم نیستند افرادی که با تظاهر به درویشی و فقر، قصد فریب دادن دیگران را دارند.

هوش مصنوعی: در جایی که کشتی نوح در خطر غرق شدن است، تنها ظرف یک درویش از آب به سالمی بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: مرقع دل من از شستشوی درویش، سفیدتر از نامه‌ای است که در صبح سعادتمندان نوشته شده باشد.

هوش مصنوعی: چشم من مانند یک آینه پاک و بی‌غبار است و دل من نیز از حضور و رفت و آمد درویش خالی و آرام است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی افراد ثروتمند، آرزوها و خواسته‌های افراد فقیر را نادیده می‌گیرند، صحبت‌های کسانی که در اوضاع سخت زندگی می‌کنند، تلخ و دشوار می‌شود. در واقع، نادیده گرفتن نیازها و آرزوهای درویشان باعث می‌شود که آن‌ها ناامیدی و تلخی را در کلام خود بیان کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که در زندگی خود به فقر و نیازمندی رسیده‌ای، باید از دنیا و وابستگی‌هایش جدا شوی و به صفای دل و پاکی فکر دست یابی. در این مسیر، ساده زیستی و خلوص نیت مانند وضو برای درویش، تو را پاک می‌کند و به تو قدرت می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو نامراد نیستی، بلکه به دلیل نرسیدن به خواسته‌ات، از شدت ناامیدی در حال رنجوری. در حقیقت، خاکِ کوی درویش، با تمام فقر و سادگی‌اش، می‌تواند به مراد و خواسته‌ات برسد.

هوش مصنوعی: اگر فرد ثروتمند به خانه یا محل زندگی فرد فقیر برود، مانند این است که با نور هزاران چراغ در جستجوی احوالات او باشد.

هوش مصنوعی: از صائب غزل تازه‌ای را برای جمع بخوان، جایی که گفت‌وگوی درویشی در جریان است.