هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که عواقب سخن‌وری و استفاده از زبان تند و تیز، چیزی جز نابودی و سرنگونی دیگران نیست. به نوعی، وقتی کسی با زبانش دیگران را زیر فشار می‌گذارد، فقط به خودش لطمه می‌زند و در واقع به جز تسلط‌جویی و برتری‌جویی، نتیجه‌ای نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: از درد و رنج دیگران، من شرمسارم زیرا که آن‌ها با کلمات ناقص و ناتمام، احساسات عمیق خود را بیان می‌کنند.

هوش مصنوعی: به چشمان خود امید داشتم تا وقتی که شبنم، دامن خورشید را از تماشای زیبایی‌اش گرفت.

هوش مصنوعی: دل سنگین من به حال سوختگان می‌سوزد و به من چه ارتباطی دارد که آیا کسی با زلف خود بازی می‌کند یا نه.

هوش مصنوعی: زاهد به دلیل خشکی و سخت‌گیری‌اش نمی‌تواند به معنای واقعی نزدیک به خدا شود و به همین خاطر نمی‌تواند از محبت و زیبایی‌های الهی بهره‌مند گردد. در واقع، زهد خشک و بی‌روح او مانع از قرب او به زیبایی‌ها و حقیقت می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر پوشیدن لباس زبر و خشن، خودخواهی و غرور نفس بیشتر می‌شود؛ مانند خار و علف که آتش را بیشتر شعله‌ور می‌کند و باعث سرافرازی می‌شود.

هوش مصنوعی: نکوهش بر آن پرنده احساساتی است که در فصل گل، تنها به فکر ساختن آشیانه‌اش است و از زیبایی‌های surrounding خود غافل مانده.

هوش مصنوعی: در این دنیا که پر از مشکلات است، من مانند کودکی که با خاک بازی می‌کند، انسانی را خلق کرده‌ام که می‌تواند مرا از این وضعیت نجات دهد. به نوعی، تلاش کرده‌ام تا خود را بسازم و بهبود بخشم.

هوش مصنوعی: آه که عمر با ارزش من به خاطر آرزوهای طولانی مانند تار عنکبوت به پایان رسید و در این بازی به دام افتادم.

هوش مصنوعی: به محفل خود اجازه نده که افرادی با زبان تند و گزنده وارد شوند؛ زیرا قلم یک قدرت و توانایی ویژه‌ای در ایجاد سخن دارد.

هوش مصنوعی: من از درد عمیقی در دل خود رنج می‌برم که شبیه به داغ یک لاله است. این درد باعث شده که فریادهای خونینی از من بیرون بیاید، در حالی که هیچ هم‌نوا و همدمی ندارم.

هوش مصنوعی: من به آینه و تصویر نیازی ندارم، زیرا کلمات و احساساتم به وضوح از قلبم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: در صورتی که به دنبال رسیدن به وصال و نزدیک شدن به محبوب هستی، مانند تیرهایی باش که به سمت آسمان پرتاب می‌شوند و در پی آرزوهای بزرگ و بلندپروازانه حرکت کن.