هوش مصنوعی: چه شده که دیگر از حال من خبر نمی‌گیری و حتی نام مرا هم به شیرینی نمی‌گویی؟

هوش مصنوعی: تو با وعده‌های دروغین مرا فریب می‌دهی؛ به ظاهر باعث شکوفایی من می‌شوی، اما در نهایت ثمری از این شکوفایی نمی‌گیری.

هوش مصنوعی: دل آشفته و بی‌قرار من به دنبال پرواز و آزادی است. چرا تو، که بی‌خبر از حال من هستی، اطلاعی از وضعیت من نمی‌گیری؟

هوش مصنوعی: اگر از زمین برنمی‌خیزم و به سوی تو نمی‌آیم، در آستانه دیگر به دنبالم نگرد.

هوش مصنوعی: دل شکسته دیگر نمی‌تواند در این کسادی و بی‌حالی بماند. پس چرا بیشتر از این به این کالا (زندگی یا عشق) نمی‌پردازی؟

هوش مصنوعی: چرا این گوهر گرانبها را به قیمتی ناچیز مثل خاک نمی‌خری، وقتی که کیفیت و ارزش آن به اندازه‌ای بالا است که با ارزش‌ترین چیزها برابر است؟

هوش مصنوعی: چرا شاهبازهای زیادی هستند که می‌توانند مرا شکار کنند، اما چرا مرا به انتهای بال و پر خود نمی‌گیری؟

هوش مصنوعی: بگو واضح که من از انتظار خون نمی‌ریزم، اگر تو هم دل مرا نمی‌شکنی.

هوش مصنوعی: همیشه وضعیت به نفع همه نیست، چرا نمی‌پرسی از ما که چه احوالی داریم؟

هوش مصنوعی: لطفاً دست من را بگیر و به من کمک کن، اگر نمی‌خواهی کارهای زشت و نادرست را ادامه دهی.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی دل به تو بسپرد، در حالی که تو از حال و روز کسی مثل صائب، که در دلش خونین جگر دارد، باخبر نیستی؟