هوش مصنوعی: از نوشتهٔ تاریک و زشت تو، مانند لاله‌ای که در دشت روید، بر من و روزگارم ستم کردی.

هوش مصنوعی: نور تو از ماه کامل هم می‌تابد، حتی اگر خط و مرزهایی دور آن را احاطه کرده باشد.

هوش مصنوعی: گلی که در کنار خود داشتی، هزاران اشک را در پی نازکی و زیبایی‌اش به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: من که به خاطر ناامیدی عمیق، خود را ساخته و شکل داده بودم، چرا دوباره مرا به امیدواری واداشتی؟

هوش مصنوعی: در دل من هزاران درد و غم وجود داشت، اما با یک نگاه نیمه‌پر از شرم تو همه‌چیز را به هم ریختی.

هوش مصنوعی: هیچ آتش سوزانی در جهان به اندازه تاثیر و گرمایی که تو با دل ناآرامت بر جای گذاشتی، نمی‌تواند باشد.

هوش مصنوعی: اگر با بی‌احترامی به دین، به کعبه رسیدی، خودت را فریب داده‌ای و به هدف نادرستی رسیده‌ای.

هوش مصنوعی: از وعده‌ای که دل تو از آن بی‌خبر بود، می‌گوید من به خاطر انتظار تو، قلبم از غم و اشک پر شده است.

هوش مصنوعی: مبادا که بهار تو، زیبا و پرطراوت، دچار پژمردگی شود. تو مرا از حال و هوای بهار خوشایند خود مست کرده‌ای و نمی‌خواهم این حس تازه و شاداب از بین برود.

هوش مصنوعی: چه کار کردی با دل عاشق که حالا به خاطر تو، آب آینه هم آرام و قرار ندارد؟

هوش مصنوعی: بهتر از یتیمی، که در کوچکیش گرانبها می‌شود، کناره‌اش برای چه به کسی که خاکی و بی‌چیز است، پرداخته‌ای؟

هوش مصنوعی: کوه هنوز هیبت و قدرتش را به نمایش نگذاشته بود که تو مرا مانند لاله داغدار کردی.

هوش مصنوعی: تو از کجا آمده‌ای و به چه چیزی وابسته‌ای؟ نسبت به خودت و آنچه درونت هست، ظلم کرده‌ای.