هوش مصنوعی: اگر به غنچه اجازه ندهی تا در چاک گریبان آزادانه حرکت کند، یعنی نتواند از محدودیت‌ها خارج شود، در واقع به یک کودک تازه‌کار هم اجازه نداده‌ای تا وارد دنیای زیبای باغ و گلستان شود. این به نوعی اشاره دارد به اهمیت آزادی و تجربیات اولیه در رشد و شکوفایی.

هوش مصنوعی: اگر با دستت به گل سرخی که داغ است بیعت کردی، حواست باشد که فرصت برای باز کردن گریبانت را از دست ندهی.

هوش مصنوعی: اگر تو بر دیگران ستم کنی و ظلم را ادامه دهی، روزی خواهد رسید که این ظلم مثل سیلی خروشان به شهر برمی‌خیزد و نتایج دردناکی به بار می‌آورد. در آن زمان، اگر نتوانی خود را کنترل کنی، عواقب آن به حدی وحشتناک خواهد بود که نتوانی در آن بیابان بی‌سر و سامان باقی بمانی.

هوش مصنوعی: اگر سینه‌ات را بر سینه‌ای که دانش و حکمت دارد بگذاری، به قدری بزرگ و ارزشمند خواهد بود که دیگر نمی‌توانی آن را به کتابخانه‌های یونان مقایسه کنی.

هوش مصنوعی: اگر از دل تو حس نگرانی و غم برنخیزد، مانند چشمه زلال زمزم، پس چرا از چیزهای بی‌ارزش و ناچیز خود را رنجور می‌کنی؟ اگر حاضر نیستی مایه‌ای از خودت به دیگران بدهی، پس چرا به این درد و رنج دچار شده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر در مسیر زندگی به مسائل و دغدغه‌های دنیوی برخورد کنی، لازم است که به آن‌ها اهمیت ندهی و اجازه ندهی که تو را آزار دهند.

هوش مصنوعی: شور و عشق قیامت از لبخند او جاری است، و دل زخمی به آن پسته خندان نمی‌تواند بی‌اعتنا باشد.

هوش مصنوعی: ای آسمان، وقتی که از سرنوشت ما عبور می‌کنی، کمی شرم کن و نگذار که در کاسه خود چیزی به مهمان ندهی!

هوش مصنوعی: اگر نان و دندان را به هم مرتبط کنیم، بخشش نان کار خوبی است، اما اگر کسی بخواهد فقط نان بدهد و دندان ندهد، باید بداند که این کار به نوعی ناپسند است.

هوش مصنوعی: اگر از سوزش دل یا اندوهی رنج می‌بری، نگذار خاک تیره‌ و تلخ هند، به سرزمین ایران آسیب برساند.