هوش مصنوعی: اگر دل تو مانند شیشه خالی از شراب باشد، نمی‌توانی از نیروی دیوانه‌وار باد و طبع بشر به دور بمانی و باید آن را پر از آشتی و زیبایی کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که به تو فرصت داده شده، به قدری نیست که بخواهی خود را برای سفری آماده کنی.

هوش مصنوعی: بندگان را برای آزاد شدن از قید و بند، کمک و تلاش می‌کنند. تلاش کن و با جدیت، دلت را از تسلط و وابستگی آزاد کن.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند چتری باشی که در روز قیامت از خورشید محافظت می‌کند، می‌توانی مردم را از آسیب و سختی‌ها نجات دهی، حتی اگر خودت در معرض خطر قرار بگیری.

هوش مصنوعی: گریه‌ای که به خاطر شوق و سرمستی است، نشان از بی‌خود بودن است. چقدر می‌خواهی در این باده‌ی فریب، به بازی‌گری ادامه دهی؟

هوش مصنوعی: جمع کردن بازی نگاه خوبان و زهد، ممکن نیست. این گل، آن‌قدر باارزش نیست که بخواهی آن را در دامن سجاده قرار دهی.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان این موضوع می‌پردازد که غم و اندوه زندگی چقدر تلخ و دشوار است. در واقع، اشاره می‌کند که این تلخی هیچ شباهتی به شیرینی‌های روزی‌ای که خداوند به ما داده ندارد و به ما یادآوری می‌کند که چقدر سختی‌ها نباید ما را از نعمت‌های الهی دور کند.

هوش مصنوعی: اگر دستانت را از آلودگی‌ها و آرزوهای بیهوده پاک کنی، مانند صدفی که در دریا مروارید تولید می‌کند، می‌توانی چیزهای ارزشمندی به دست آوری.

هوش مصنوعی: وقتی دل از محبت و وابستگی به او رها شود، دیگر نباید به او چنگ انداخت و نگهش داشت. این شخص مانند درخت سروی نیست که بتوانی او را به راحتی در کنار خود نگه‌داری.

هوش مصنوعی: عشق جاودانی مانند پرده‌ای است که بر روی زندگی پوشیده شده است، اما تو می‌توانی با رهایی دل از غم و اندوه، این پرده را کنار بزنی و به شادی برسӣ.