هوش مصنوعی: در دنیایی که برای سفر یوسف، هیچ لباس یا نشانه‌ای فراهم نمی‌شود، نباید به عزیزان دل بست.

هوش مصنوعی: صبح پیری فرا رسید و تو از خواب غفلت بیدار نشدی، بر تن تو لباس احرامی پیچیده شده که نشان از مرگ و پایان عمر دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی با اخلاص و خلوص نیت به بت پرستی خدمت کند، ممکن است به خواسته‌هایش برسد و به مقصد خود، مثل سنگی که نشانه کعبه است، راه پیدا کند.

هوش مصنوعی: راز من با سکوتی که دارم، به دیگران منتقل شده است. هرچند که از زبانی که ناتوان است، کلامی نمی‌تراود.

هوش مصنوعی: هر کسی که طعم سیب پربار و خوشمزه بهشت را نچشیده، نمی‌تواند بفهمد که چه حس خوشایندی دارد.

هوش مصنوعی: در آتش دل من زخم نزنید، زیرا که ناله‌های من باعث پریشانی و آشفتگی جمعی خواهد شد.

هوش مصنوعی: آنچه که من نصیبم شده، تنها رنج و درد است. حتی بر سر سفره‌ی سلیمان، اگر زبان نداشته باشم، چه فایده‌ای برای من خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: یک ظرف شکر را بر روی زمین گذاشت صائب، چراکه طوطی‌ای که اینجا هست، همیشه شکر را می‌شکند و می‌چشد.