هوش مصنوعی: دل انسان به اندازه‌ی دانه‌ای که در خاک قرار دارد نمی‌سوزد، زیرا عشق و زیبایی چهره‌ی یک فرد می‌تواند مانند آب، زندگی و خوشحالیش را دوباره زنده کند.

هوش مصنوعی: آب به خاطر قدم‌های درخت سرو به زمین افتاده، چون این درخت از زیبایی و قامت دوست خبر ندارد.

هوش مصنوعی: محل زندگی کسی که در حال مستی است، مانند افرادی است که در دنیا به فکر خود هستند و به کسی نگاه نمی‌کنند. این افراد تنها به خود مشغولند و نمی‌توانند به دیگران توجه کنند.

هوش مصنوعی: من رازهای پنهان را فاش نمی‌کنم، اما نمی‌دانم چه کاری می‌توانم بکنم در برابر غم و ناله‌ای که از چهره کسی می‌بینم.

هوش مصنوعی: به خود نبال و خود را به زیبایی‌ها فریب نزن، ای شمشاد، زیرا این زیبایی متعلق به کسی دیگر است.

هوش مصنوعی: آتش شوق من آن‌قدر قوی است که مثل شعله‌ای نمی‌تواند خاموش شود، حتی اگر دامن گوهری در بیابان کسی باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هر فردی در دل خود خاطرات و یادهای خاصی دارد. وقتی کسی به یاد کسی دیگر می‌افتد، مانند این است که دلش از جای خود خارج می‌شود تا او را ببیند و تماشا کند. به عبارتی، یاد کسی می‌تواند احساسات عمیق و نیازی به دیدار را در دل انسان به وجود آورد.

هوش مصنوعی: دل من آن‌قدر آشفته و بی‌نظم شده است که هیچ‌کس نمی‌تواند با زیبایی و جذبه‌اش آن را کنار هم جمع کند.

هوش مصنوعی: پرندگان زیبا به دور دروازه گرد آمده‌اند و نشانه‌ای از سرکشی و یاغی‌گری را از سر و وضع دلبر کسی نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: چشم ستاره‌ها به خاطر بی‌قراری‌ام به اندازه سرمه تیره می‌شود و غم و التهاب عشق‌ام مانند خاکستر از آتش دلم زبانه می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که نفس می‌کشم، به خاطر غیرت خودم، آتشی به دنیا می‌افکنم تا مبادا خار تو در پای کسی آسیب بزند.

هوش مصنوعی: اگرچه دل عاشق برای کسی جای خالی دارد، اما غم و اندوه باعث نمی‌شود که زمین بر او تنگ بیاید.