هوش مصنوعی: من از زیبایی چهره‌ی کسی به قدری لذت بردم که هیچ چیز دیگری در این دنیا برایم ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: از خدا می‌خواهم عمری طولانی داشته باشم تا بتوانم به طور دقیق و کامل به زیبایی‌های کسی نگاه کنم و از آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: تیغی که از جنس خود است، واکنشی به تجارب و احساسات دارد؛ اما ابروی تو به چشمان کسی باور و ایمان می‌بخشد و قدرتی در خود دارد که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت.

هوش مصنوعی: کسی که در تنهایی و خلوت خود آرامش ندارد، چگونه می‌تواند به خیال‌پردازی‌های دیگران توجه کند و در جمع آن‌ها خوش ‌بگذرد؟

هوش مصنوعی: می‌خواهم از لطف و نعمت خدا به مانند حنا بهره‌مند شوم تا بتوانم بر چهره‌ی کسی که به او احترام می‌گذارم، اثر بگذارم و زیبایی بیفزایم.

هوش مصنوعی: من چشمی دارم که فقط با یک نگاه می‌تواند تمام دو جهان را به تمنای خود درآورد، همان‌طور که ابروهای دلربای کسی می‌تواند انسان را مجذوب کند.

هوش مصنوعی: خارهایی که در لباس من گیر کرده‌اند، جلوه‌ای مانند زیبایی یوسف دارند. این زیبایی باعث شده که من از لذت تماشای کسی غافل شوم.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و امید اشاره دارد. سوال می‌کند که تا کجا می‌توان زیبایی و جوانی کسی را در این دنیای پر از ناملایمات و چالش‌ها مشاهده کرد. به معنای دیگر، جلوه و درخشش فردی در شرایطی که امید و عشق وجود دارد، به چه اندازه می‌تواند نمایان شود.

هوش مصنوعی: من که به تلخی ناسزا عادت کرده‌ام، از کسی که لب‌هایش شیرین است، چه انتظاری می‌توانم داشته باشم که مرگم را شادی ببخشد؟

هوش مصنوعی: تلخی و تأسف است بر آن قطره صبحگاهی که از زیبایی کسی بی‌خبر مانده و نتوانسته است به او نظر کند.