هوش مصنوعی: ای خار مغیلان، به من رحم کن و کمک کن تا راحت‌تر از این وضعیت خارج شوم؛ چون پایم به شدت آسیب دیده و دیگر نمی‌توانم پیش بروم، ای خضر بیابان، تو هم یاری‌ام کن.

هوش مصنوعی: تا کی باید در خواب عمیق فرو بروم و متوجه نباشم؟ ای صدای جرس که حرکت را به همراه داری، به من کمک کن.

هوش مصنوعی: من مانند دانه‌ای که در خاک سوخته و سیاه شده‌ام، به حالت پریشان و غمگین درآمده‌ام. ای ابر بهاری، چرا چنین به من سختی می‌کنی و از من دوری؟ لطفاً کمک کن.

هوش مصنوعی: طوطی من چند بار از تلخی‌های زندگی خورده است؟ ای کسی که با گفتارت مانند شکر شیرین هستی، به من کمک کن.

هوش مصنوعی: گل با رنگ‌های مختلف به آرامی و با دلخوشی از خواب بیدار شده است. ای ساقی مهربان، تو که در این زمانه به ما کمک می‌کنی، چرا اینقدر غمگینی و در خود فرو رفته‌ای؟

هوش مصنوعی: دیگر برای چه روزهایی باید به tú دلبسته باشم، دل من دیگر طاقت ندارد. ای کسی که در دل من جای داری، کمکم کن.

هوش مصنوعی: چشم‌های اشک‌بارم به خاطر غم، به رنگ سفیدی درآمدند، نه به خاطر زیبایی الماس و نه به خاطر نمکدان.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند با چهره‌ی زرد و بیمار در روز قیامت حاضر شود. خون من که به خاطر حق و عدالت ریخته شده، مانند جوشیدن اجتماعی از شهیدان، به استغاثه و کمک فرامی‌خواند.

هوش مصنوعی: زخم عمیق و ناخوشایند من با عطر مشک درمان می‌شود. ای زلف‌های آشفته، لطفاً به من کمک کن تا این درد را حل کنم!

هوش مصنوعی: چند بار باید زیر سنگ‌های سنگین بروم؟ به مرگ می‌کشم، ای خار مغیلان، کمکم کن.

هوش مصنوعی: چند بار می‌توانم بدون سرمه به زیبایی چشمانت نگاه کنم؟ ای خاک صفه، مرا در این کار یاری کن.

هوش مصنوعی: وطن من پر از درد و رنج است، من چشم به راه روزی هستم که از ظلمت و غم خارج شویم و به کمک برسیم.