هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره‌ات از شراب رنگی شاداب و روشن است، جگر لاله‌های باغی که خشک شده‌اند، به خاطر زیبایی تو به آتش کشیده شده است.

هوش مصنوعی: هیچ صید و شکار کننده‌ای نیست که دلش جراحت مژگان تو را حس نکند، هرچند که به خاطر شرم و حیا نگاهش را دزدیده‌ای.

هوش مصنوعی: با یک نگاه تو می‌توانی به دو جهان جان ببخشی، اینقدر احساس و عشق در دل تو ذخیره شده است.

هوش مصنوعی: هرگاه چشمان زیبای تو درخشش داشته باشد، آن مژه‌ها مانند شمعی خواهند سوخت. این درخشش که از چهره‌ات ساطع می‌شود، مانند نوری است که در دل تماشاچیان می‌افروزد.

هوش مصنوعی: هیچ سوزنی نیست که به پوشش ما آسیب نزده باشد. پس چرا به دل ما که پاره‌پاره شده، توجه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: آیا می‌توان کارهای دو دنیا را به یک روش انجام داد؟ این همه روش را برای چه یاد گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: من از عشق دورم و تو بی‌رحمی، به همین درد و اندوهی که به من دادی، مرا بسوزان!

هوش مصنوعی: بوی دل سوخته را می‌توان از سخنان صائب حس کرد؛ در اینجا نشانه‌ای از نَفَسِ سوخته‌ای وجود دارد.