هوش مصنوعی: من در دریایی غوطه‌ورم که هر حباب آن ناشی از تلاطم و طغیان خودخواهی است و چهره‌ام به خاطر ترس و اضطراب عرق کرده است.

هوش مصنوعی: اگر آن دل سنگی قدری احساس و ترحم داشت، این درد و رنج شدید من نمی‌توانست این‌قدر طاقت‌فرسا و شکننده باشد.

هوش مصنوعی: اگر لیلی مانند من مجنون عاشق می بود، گریبان چاک می‌کرد و در دامن این صحرا می‌گشت.

هوش مصنوعی: اگر به جای فکر کردن به سنگ، به یاد خودم می‌افتادم و می‌توانستم مثل مجنون به صحرا بروم، آن وقت می‌توانستم بچه‌ها را به راحتی از قید و بندها رها کنم.

هوش مصنوعی: اگر نگاهی از ابروی او می‌افتاد، می‌توانستم این مسیر را مانند نور خورشید قطع کنم.

هوش مصنوعی: اگر مجنون در خانه زنبور زندگی می‌کرد، وحشت او باعث می‌شد که آنجا خلوت و بی‌صدا شود، ولی اگر آهو مانند لیلی با چشمان گویا در کنارش بود، وضعیت کاملاً متفاوت می‌شد.

هوش مصنوعی: در فرصتی کوتاه، صحبت‌های او در مجالس نقل می‌شود، مانند طوطی که هر کسی را که زیبایی چهره‌اش را ببیند، جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: آن روز که خیال و آرزو در دل من آرامش بیاورد و هر ذره از خاک من را به دشت وسیعی بکشاند، از پریشانی‌ام خیالم آسوده خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر به مهارت تمام می‌توانستم با خاک نقش زیبایی بسازم، اما این کار نیاز به حمایت و هدایت کسی داشت که کارفرما باشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که دید و بینایی در گلستان داشته باشد، از هر درد و مشکل می‌تواند زیبایی‌ها و نعمت‌ها را در زندگی خود پیدا کند و در دل خود نگه دارد. مانند شبنم که بر روی گل‌ها می‌نشیند و زیبایی آنها را دوچندان می‌کند، آن‌ها نیز از میان مشکلات و دشواری‌ها به دنبال زیبایی‌ها برمی‌آیند.

هوش مصنوعی: چه خون‌هایی می‌تواند در دل گلعذاران (عاشقانی که معشوق‌شان را گلی می‌دانند) به وجود آورد، وقتی‌که نواهایی جذاب و دلکش در قفس وجود دارد که چشم‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: از زاهد کم‌عمق نپرسید که او چه می‌داند؛ او مانند حبابی است که روی سطح دریا قرار دارد و از عمق آن بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: من بر دل خود خار و زخم نداشته‌ام و هیچ وزنی برایم ندارد. در صحرای دیوانگی، مانند من کسی وجود ندارد که بی‌وزن باشد.

هوش مصنوعی: من به این آزادی مانند سرو بزرگ و استوارم، اما اگر در دل آرزویی داشتم، دلم به آسمان چه کار می‌کرد؟

هوش مصنوعی: اگر در دل تو آرزویی وجود دارد، بهتر است برای آن آرزو خود را قربانی کنی، زیرا صائب تنها آرزویی دارد که به ترک کردن آن می‌انجامد.