هوش مصنوعی: چرا صدای اندوهی از دل تو در صبح زود شنیده نمی شود؟ چرا مانند تیغی سبک، از زیر پوشش خود بیرون نمی آیی؟

هوش مصنوعی: تاج پادشاهان را از درون زندان صدف نمی‌سازند؛ تا زمانی که تو مانند گوهری از آن بیرون نیایی.

هوش مصنوعی: با مشکلات و تلخی‌های زندگی مانند دوری از وطن کنار بیاور، چون تنها درک و تجربه واقعی را می‌توان از سختی‌ها به دست آورد و بدون سفر و تجربه، به بلوغ نمی‌رسی.

هوش مصنوعی: زمانی به یاد عالم بالا، گاهی از دل خود آهی بکش. اگر نمی‌توانی از زندان تن خاکی خود خارج شوی، لااقل با یک آه دل را خالی کن.

هوش مصنوعی: خودت را از قید و بندهایی که به تو تحمیل شده آزاد کن، مانند تیرانداز که با تیر و کمانش به هدف می‌زند. چرا باید در این نیستان محبوس بمانی و مانند شیر نر، به قدرت و جسارت خودت، بیرون نیایی؟

هوش مصنوعی: قبل از آنکه زمان بر این عشق سنگین تاثیر بگذارد و آن را خراب کند، باید از قید و بندهایی که مانع آزادی توست رهایی یابی. مانند شکر که در قفس نمی‌تواند خارج شود، تو نیز باید تلاش کنی تا از این محدودیت‌ها آزاد شوی.

هوش مصنوعی: اگر به دلیل غفلت زندگی را بی‌هدف و بدون تحرک سپری کنی، مانند یک مرده‌ای که تنها زیر پوست زندگی می‌کند، هیچ‌گاه از دردها و مشکلات بیرون نخواهی آمد.

هوش مصنوعی: آیا تا زمانی که از وضع خود آگاه نشوی، می‌خواهی در عالم بی‌خودی بمانی؟ چرا در این حالت ناآگاهی از خود، تلاشی نمی‌کنی که به حقیقت و شناختی از خودت دست پیدا کنی؟

هوش مصنوعی: اگر تو از شجاعت و دلاوری برخورداری و همچون شمشیری تیز هستی، چرا در یک بار هم از خودت بیرون نمی‌آیی و خودت را به چالش نمی‌کشی؟

هوش مصنوعی: از ناله‌ها و گریه‌های افسوس غافل مباش، زیرا اگر از کاروان دور شده‌ای، مانند جرس که اگر صدایش را نمی‌شنوی، نشان‌دهنده این است که هنوز در آنجا نیستی.

هوش مصنوعی: وقتی که سیل فنا از این خانه وجودت خارج می‌شود، چرا تو پیش از آن از این جسم خاکی بیرون نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: اگر در این عالم پر از تجربه و عبرت، همچون مژگان که صد زبان دارد، سخن بگویی؛ اما در نهایت، هیچ چیز جای یک نگاه از زیبایی را نمی‌گیرد و نمی‌توانی آن را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: چه اتفاقی افتاده که تو با دل پر از درد من این‌گونه رفتار می‌کنی؟ تو که نمی‌توانی از پس این اشک‌های غمگین بر بیایی.

هوش مصنوعی: بگو که اگر امشب تو بیرون نیایی، من با آه و ناله‌ام دنیا را تاریک و غمگین می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی من از خودم و تمام موانع بیرون آمدم و در نور حقیقت قرار گرفتم، چرا تو هنوز از پرده شرم و تردید بیرون نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: چنان در تماشای خود در آینه غرق شده‌ای که حتی اگر دنیا به هم بریزد، از جایت تکان نمی‌خوری.

هوش مصنوعی: به دیدار افرادی که دادخواهی می‌کنند می‌توان رفت، پس چرا از خانه‌ی کسی که به ظلم و ستم شهرت دارد بیرون نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: اگر آب را به درستی نپزی و دل را با آتش درونی نسازی، هرگز از کارگاه شیشه‌گری به درستی بیرون نخواهی آمد.