هوش مصنوعی: چرا هیچ وقت به موقع سراغ من نمی‌تری؟ مگر نمی‌دانی که وقتی از دیدم دور می‌شوی، نادانسته می‌روی؟

هوش مصنوعی: صنوبر با فقر و سختی توانسته صد دل را به دست آورد، اما تو بدون هیچ پروا و تردیدی نمی‌توانی حتی یک دل را بدست بیاوری.

هوش مصنوعی: به دل خود زخم زدن کار سخت و دشواری است، اما زمانی که مشکلات واقعی پیش بیاید، نمی‌توانی از پس آن بر بیایی.

هوش مصنوعی: نگاه بی ادبانه در چشمان قربانی جایی ندارد، پس چرا بغیر از پرده، ای قاتل، به خاک ما نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: بدن را همچون کَتان در آغوش مه بگیر و تا زمانی که از پرده‌ی اندیشه‌ی نادرست بیرون نرفتی، به حقیقت نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که حق و انصاف تو را در زندگی به چالش می‌کشد، باید در هر شرایطی با پای خود پیش بروی. پس چرا ای بنده، با تمام وجود به سوی این راه نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: آداب و نزاکت در محافل پادشاهان نقش نگهبانی را ایفا می‌کند، پس چرا در جمع دیوانگان به سوی عاقلان نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: گفتن اینکه خود را صاف و بی‌غلغش بساز تا مانند صبح روشن و صاف باشی. اما از سختی و دردهایی که به خاطر عشق به دیگران در دل داری، رنج نببر. چرا که این احساسات دردناک را نمی‌توان به راحتی تحمل کرد.

هوش مصنوعی: در این جهان که فاقد ریشه و بنیاد است، چرا ای صائب، از این دریای بی‌کران و بی‌پایان بیرون نمی‌آیی؟