هوش مصنوعی: گرچه در روز به چشمم نمی‌آیی و نمیدانی که دل‌تنگ توام، چرا در شب‌ها که همه جا تاریک است و آرام، خواب‌های من پر از یاد توست؟

هوش مصنوعی: اگر تو به من اعتماد داری و به فکر بدگمانی نیستی، پس چرا هیچ‌وقت به تنهایی به دیدنم نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: خوبان از چشم‌های بدخواهان در امان هستند و از من می‌خواهند که آنجا بروم، اگر تو اینجا نمی‌توانی بیایی.

هوش مصنوعی: هر زمان که در دنیا مشکلی پیش می‌آید، تو چرا به ما نمی‌گویی و نزد ما نمی‌آیی، ای جانا؟

هوش مصنوعی: از شوق دیدار تو، جانم لبان خود را به بوسه نزدیک می‌کند. چرا ای مایه آرامش و خوشی زندگی‌ام، به دیدن من نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: اگر روح بی‌نفس باشد، نمی‌تواند به شمع روشن آسیبی بزند. چرا ای چهره آتشین، به خاک من نمی‌رسی؟

هوش مصنوعی: چرا تو ای زیبای محبوب، یک بار هم به آغوش من نمی‌آیی، در حالی که تیر کمان به راحتی در پرواز است و سر تسلیم از فرمانش نمی‌پیچد؟

هوش مصنوعی: من به وفای وعده‌ات امید دارم و برای زندگی‌ام ارزش قائل هستم. بگو که امروز جانم را فدای تو می‌کنم اگر فردا نیایی.

هوش مصنوعی: نگاه بی ادب به چشمان کسی که قربانی شده، کار درستی نیست. پس چرا به راحتی و بدون هیچ پرده‌ای، در برابر صائب شیدا ظاهر نمی‌شوی؟