هوش مصنوعی: هر کسی که در دلش گره‌ای داشته باشد، در واقع یک راز ارزشمند را در خود جا داده است. هر نقص و عیبی که در او وجود دارد، نشانه‌ای از تجربه‌های دردناک و چالش‌هایی است که پشت سر گذاشته است.

هوش مصنوعی: در دل خود داستان عشق را محصور نکن، زیرا مانند صدفی که در اثر سیلاب دچار تغییر می‌شود، رازهای محبت نیز ممکن است در معرض تغییر و آشفتگی قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: من چنان شیفته و محو تماشای لیلی هستم که مانند جوهری که از زنجیر خود حرکت نمی‌کند، به خواب رفته‌ام و صدایی از من برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در مراسم‌های شادمانی، همیشه کسانی هستند که غمگین و ناخرسند هستند. حتی در آنجا که سکوت و آرامش حاکم است، مانند طوطی‌ای که به صحبت مشغول است، باز هم نشانه‌هایی از ناخرسندی و حرف‌های بی‌نظیر دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: من که چیزی ندارم، با دل‌گرمی و امیدواری توانستم چیزی به دست بیاورم، حتی اگر دست‌هایم خالی باشد.

هوش مصنوعی: اگر من مانند نی بتوانم در این خانه‌ی غم با نغمه‌های شیرینم دل‌ها را شاد کنم، گوش‌ها از شوق و لذت پر از شکر می‌شدند.

هوش مصنوعی: من از تنهایی خودم فریاد می‌زنم و کسی نیست به فریادم برسد. اگر نه، کوهکن مانند کسانی که در کوه بیستون هستند، هم‌صدایی دارد.

هوش مصنوعی: افراد دارای قدرت و ثروت، همیشه در دسترس نیستند و به راحتی نمی‌توان به آنها دسترسی پیدا کرد. بدون وجود یک واسطه یا دربان، نمی‌توان به بزرگان و افراد مهم نزدیک شد و آنها را دید.

هوش مصنوعی: دل‌های پر از زخم و درد ما را کسی نمی‌تواند جمع کند و خوب کند جز آن که هنری همچون ابریشم‌سازی داشته باشد.

هوش مصنوعی: این زیبایی بی‌نظیر از آن کیست که می‌تواند دل را برباید؟ زیبایی تو به قدری خاص است که هر رشته موی تو بر دیگر موها یک زیبایی و ناز ویژه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: گفتن حرفی مانند طوطی در جمعی که در آن کسی نیست تا زیبایی را به نمایش بگذارد، برای من ممکن نیست.

هوش مصنوعی: نیمی از پروازهای بیهوده در این باغ را صائب، من در خانه خود انجام می‌دهم، مثل پرنده‌ای که وقتی به پرواز می‌رود با دقت و توجه چشمانش را به محیط خود نگه می‌دارد.