هوش مصنوعی: از شیرینی سخنان تند او به نظر می‌رسد که لبخند می‌زند، گویی زبان او مانند بادام در قند و شیرینی است.

هوش مصنوعی: زندگی من همچون پیچ و خم‌هایی می‌گذرد و رگ جانم به آن موهای میانی ارتباط دارد، گویی که همه چیز به هم آمیخته است.

هوش مصنوعی: مثل شاخ گل که در هر جا به زیبایی‌اش نگاه کنیم، لب‌های شیرین او نیز همچون شکر لبخند می‌زنند و انسان را مجذوب می‌کنند.

هوش مصنوعی: چشم او مانند حلقه‌های تنگ دام است که وحشت ایجاد می‌کند، اما غزالی که از آن دام رها شده، به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان به عیب خود پی برد، چرا که عیب‌جویان با چشمی نادان، عیب را در فرزندان می‌جویند و البته این خود نشان از ناآگاهی آنهاست.

هوش مصنوعی: احسان و کمک بی‌فایده‌ی افرادی که کم‌عقل و بی‌فایده هستند، برای من مانند یک پر کاهی به نظر می‌رسد، در حالی که از نظر من عزت و ارزش واقعی به اندازه کوه الوند است.

هوش مصنوعی: او به سمت لیلی نمی‌رود و از جای خود بلند نمی‌شود، چرا که نگاهش به چشمان آهوان مجنون خیره شده و گویی به این حالت دچار enchantment شده است.

هوش مصنوعی: پروانه بدون بال و زیبایی نمی‌تواند در کنار شمع‌های درخت بیفتد؛ گویی که پیوند جوانه‌ها با برگ‌های سبز، نشانه‌ای از زندگی و رشد است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنیا و دنیای ممکنات بی‌اعتنا باشد، در واقع بر دستاوردهای بی‌ارزش دنیوی که به صورت شیشه‌ای هستند، چشم پوشیده است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که هنرمند به دلیل محدودیت‌های ظاهری یا شرایط سختی که دارد، نمی‌تواند به راحتی دیده شود یا ارزشش شناسایی شود. در واقع، گاهی اوقات زیبایی یا جواهرات در شرایط نامناسبی مخفی می‌مانند و فقط افرادی که با دقت و تیزبینی نگاه می‌کنند، می‌توانند آن‌ها را بیابند. به نوعی تاکید دارد بر این که هنرمند در دل دشواری‌ها و محدودیت‌ها، رزق و روزی یا خوبی‌های خاص خود را دارد که ممکن است برای دیگران قابل درک نباشد.