هوش مصنوعی: زمین به‌گونه‌ای است که در آن آب از دامن طبیعت می‌جوشد و به نظر می‌رسد آسمان‌ها به خواب رفته‌اند و غفلت دارند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه مژگانش در شوخی است و آرامش را نمی‌فهمد، اما نگاهش با شوخی و لطافتش، به نحوی که می‌توان به احساسات درونی او پی برد، ارتباط برقرار می‌کند.

هوش مصنوعی: من از دوری او با همه چیز درگیرم، حتی با دیوارها. نشانه زخم‌های من معلوم است و گویی این می‌گساری، شراب خونین است.

هوش مصنوعی: چندین نفر از آنقدر ناراحت و خشمگین هستند که حتی خاک را هم می‌لیسند، اما در ظاهر به نظر می‌رسد که محبوبشان از آب و زندگی سیراب است.

هوش مصنوعی: اجتناب از لغزش و اشتباه برای کسی که به خوبی خود را کنترل می‌کند، ممکن نیست. وقتی که به خود نگاه می‌کند، این بازتاب به او یادآوری می‌کند که تصویرش مانند نقره‌ای لطیف و درخشان است.

هوش مصنوعی: از شدت عشق به خود می‌بالم، مثل شعله‌ای که در هر لحظه شعله‌ور می‌شود. گویی ریشه‌ام از آتش است در حالی که به نظر می‌آید در آب ریشه‌دارم.

هوش مصنوعی: به خاطر مهربانی و سخاوت انسان‌های بزرگ، زخم‌هایی که دیده‌ام برایم قابل تحمل شده است. گویی آب خضر که نشانه‌ی زندگی دوباره و شفا بخشی است، مرا به دام خود کشانده و به من امید می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل آزاد و بی‌قید من از تأثیر محبت و لطف تو به شدت محزون و غمگین شده است. در این میان، به نظر می‌رسد که گل‌ها در نور مهتاب به زیبایی خود می‌افزایند.

هوش مصنوعی: اگر سرها کج شوند، مهم نیست که چه بلایی بر سرشان می‌آید؛ در دل‌های مردم کجی و انحراف، همچنان به‌عنوان یک اصل پذیرفته شده است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به خاطر افرادی که همیشه بدخلق و تلخ بودند، به قدری تلخ شده که حتی مرگ هم برایم مثل یک خواب شیرین به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر از شدت سوختن دل به دریا بیفتم، برای من مانند یک صحرا بدون آب است، چون چشمان تشنه‌ام چیزی جز کمبود و خشکی را نمی‌بیند.