هوش مصنوعی: برای من باید باغی زیبا و بهاری پر از شراب معطر فراهم کنی. یک دست به گردن مینا و دست دیگرم پر از جام باشد.

هوش مصنوعی: من اکنون در حالتی نیستم که از خودم لذت ببرم، مانند پیمانه و مینا که محتویاتشان را نشان می‌دهند. من باید در کنار این خم، آرام و ساکت باشم، درست مانند خشت‌هایی که کنار هم جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: آزادی باعث آشفتگی افکارم می‌شود و احساساتم را از هم می‌پاشد. برای اینکه بتوانم پر و بال بگیرم، باید بنیادی مستحکم و محکم داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر مجنون در کنار من بود، حتماً از تماشای زیبایی‌ها لذت می‌برد و باید همواره چشمانش را به زیبایی‌های گوزن‌های لطیف و بازیگوش می‌دوخت.

هوش مصنوعی: زندگی ما چقدر تلخ و بی‌طعم می‌گذشت، اگر حتی لحظات خوشی‌امان نیز از روزهای دیگر جدا نبود.

هوش مصنوعی: دود ناشی از آتش روح و وجود من، همچون عود خام، به سوی مجمر پر می‌کشد و نشان می‌دهد که باید به سوی روشنایی و نور حرکت کنم. این لحظه تأکیدی است بر نیازمندی به سوز و شعله‌ور شدن در مسیر زندگی.

هوش مصنوعی: از کوه صبر و استقامت، دلم آرام می‌گرفت و راه ممکن برای من که پر از اضطراب بود، هموار می‌شد، اگر تنها پایگاه آرامش، در جایی ثابت می‌ماند.

هوش مصنوعی: چون به دلیل غفلت از آگاهی، رشته‌ی کار از دستم رفته است، باید با ذهنی آگاه به نتیجه‌ی کار برسم.

هوش مصنوعی: به خاطر بدبختی‌ام، نمی‌توانم به اندازه‌ای که مورد انتظار است به او توجه کنم و برای خوشحال شدن از نامه و پیغام‌هایش شایستگی ندارم.

هوش مصنوعی: من هیچ چیزی جز تلخی از زبان شیرین دیگران نداشتم، و از قند مانند بادام، بهره‌ای نمی‌برم.

هوش مصنوعی: تنهایی را تا کی باید تحمل کنم، زمانی که در این مکان تاریک و پر از ترس، یک شخص شجاع و بی‌باک که مانند خون آشام است، باید وجود داشته باشد؟