هوش مصنوعی: من به خاطر عشق، دلی آتشین دارم و باید نوری برای روشن کردن سر بالین این بیمار داشته باشم.

هوش مصنوعی: کاش می‌توانستم زمانی برای آسودگی و استراحت در نظر بگیرم، ولی به خاطر مشکلات و خرابکاری‌ها، این امکان برایم فراهم نمی‌شود. اگر کسی بود که به من کمک می‌کرد و می‌توانستم به او تکیه کنم، شاید اوضاع متفاوت بود.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم که به ظواهر و زیبایی‌های ظاهری فکر کردم، به جای اینکه از عقل و درک صحیح استفاده کنم. باید در این موضوع مهم، فکر و عقل را در اولویت قرار می‌دادم.

هوش مصنوعی: غنچه نیاز به تکیه‌گاه دارد، اما هیچ تکیه‌گاهی بهتر از شاخ گل نیست. از طرفی، باید از سرنوشت شوم و تلخ نیز آگاه بود، زیرا ممکن است به دردسر بیفتیم.

هوش مصنوعی: دیوانگی همچون پرتاب سنگ از فلاخن، در بین مردم در بازار جلوی همه نمایان می‌شود، دل شاد و سرزنده ما باید در این مکان صبر کند.

هوش مصنوعی: غفلت باعث شد که به آب بیفتم و از این عمر با ارزش که در کلام و گفتار گذراندم، باید در عمل و رفتار به کار می‌رفتم.

هوش مصنوعی: مور در سکوت و خاموشی زندگی می‌کند و دهانش پر از خاک است، اما بی‌زبانی من باعث شده که زبانم مانند زهر مار، بی هیچ هشدار و احتیاطی به دیگران آسیب برساند.

هوش مصنوعی: چشمان بازیگوش او هرگز نگاهی به من نینداختند و به همین دلیل، من هم هیچگاه از این خوشبختی بیدار بی نصیب ماندم.

هوش مصنوعی: یکی از افراد متظاهر به عبادت و دینداری به تعداد زیادی گویش و دعا مشغول شده، در حالی که من باید به دور از تظاهر و فقط به خاطر خودم به زندگی ادامه دهم و از دنیای واقعی و ظاهرسازی دوری کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به عمق احساسات خود اشاره دارد و می‌گوید که اگر بخواهد برای گناهانش طلب بخشش کند، باید از اندازه‌ای از ریگ هامون استفاده کند که به اندازه اشک‌های او باشد. این تصویر به ما نشان می‌دهد که توفیق طلب بخشش و استغفار، نیازمند آگاهی از مقدار مشکلات و گناهان است.