هوش مصنوعی: ای کاش از همان آغاز، عاشق و بی‌پروا می‌شدم تا بتوانم از گلزار تو با جسارت گل‌ها را بچینم.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر تو به قدری بی‌خود می‌شدم که مثل زمین در زیر پاهایت می‌افتادم و گاهی به دور سرت می‌چرخیدم و مانند آسمان می‌شدم.

هوش مصنوعی: من از دور به زمین بوسه می‌زنم و حسرت می‌خورم. گاهی دستم را می‌سوم، گاهی پایم را و گاهی لب‌هایم را می‌بوسم.

هوش مصنوعی: عفت و پاکدامنی من موجب شده که در حضور دیگران نگه داشته شوم و گرنه اگر در مکانی تنها بودیم، با تو از لذت‌های نزدیک شدن به هم استفاده می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگر به عشق و محبت وفادار بودی، حتی خاری که در مسیرمان وجود دارد، مانع نمی‌شد و من همچون گلی در انتهای یک پیراهن آرام می‌گرفتم.

هوش مصنوعی: اگر کنترل شرم را مانند موهای زلف از دست می‌دادم، جانم را به دور آن کمر می‌پیچیدم.

هوش مصنوعی: اگر مانند طوطی‌ها زبان داشتم و در عشق می‌توانستم سخن بگویم، از آن لب‌های شیرین هم مانند شکر لذت می‌بردم.

هوش مصنوعی: اگر بر دست و پایم بندی نزنیده باشی، من شرم عشق بدون حجاب را از او، مانند میوه‌ای که از درخت می‌چینم، تجربه می‌کردم.

هوش مصنوعی: زخم دندان ندامت، نماد گناه و پشیمانی است که بر دل شخص نشسته و او را به درد می‌آورد. در این جمله، گوینده از کسی می‌پرسد که چرا این کار را انجام داده و حالا او باید عواقب و زخم‌های آن کار را تحمل کند. او همچنین می‌گوید اگر از آغاز، این رفتار و نتایجش را می‌دید، شاید هرگز چنین چیزی را انجام نمی‌داد. به نوعی، این جمله به احساس پشیمانی و اثرات آن پرداخته و نشان می‌دهد که کارهای ما می‌تواند عواقب ناگواری داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر من کافر بودم و با تو در یک مسجد نماز می‌خواندم، آنچه را که امروز از تو آموختم، اگر آن زمان می‌دانستم، وضعیت دیگری داشت.

هوش مصنوعی: خداوند بی‌پروا و نترس را بر جان من چگونه می‌نمود؟ اگر من از خدا می‌ترسیدم، عشق بی‌پروا نمی‌بود.

هوش مصنوعی: در عشق و محبت، من تمام تلاشم را کردم و جانم را در این راه گذاشتم. ای کاش، صائب، می‌توانستم چند روزی بیشتر از عمرم را در آرزوی عشق بگذرانم.