هوش مصنوعی: اگر در کار خود مانند شمعی که روشن است می‌بودم و در زیر فشار جمعیت محکم و استوار باقی می‌ماندم، به خوبی می‌توانستم وضعیتی بهتر را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: من در حرکت و سرنوشت خود، اختیاری ندارم و مانند گوهری از دریا هستم. اگر اختیار داشتم و چیزی به دستم می‌دادند، در عمق دریا زندگی می‌کردم.

هوش مصنوعی: اگر عشق به وطن براستی در وجودم بود، باده تلخ برایم سخت‌تر می‌بود و نمی‌توانستم اینگونه راحت در زندان مینا زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من در دورانی از زندگی‌ام آتش گرفته‌ام و آرزو می‌کنم که ای کاش در گودالی از خاک قرار داشتم، به جای آنکه در بند مشکلات و دردهای خودم گرفتار باشم.

هوش مصنوعی: اگر قلبم به راحتی و صاف بود و از درد و رنج خالی می‌ماند، آن زمان شیرینی کلام و زیبایی لب‌های کسی که دوستش دارم، می‌توانستند برای من لذتی شبیه به شراب به ارمغان بیاورند.

هوش مصنوعی: اگر دام زندگی‌ام به شدت طولانی نمی‌شد، مانند سوزنی در گریبان مسیحا می‌بودم.

هوش مصنوعی: اگر عشق دیوانه‌ام نمی‌کرد، می‌توانستم با عقل و تدبیر خود همچون غزالان در کوه و دشت سفر کنم.

هوش مصنوعی: اگر بتوانستم دلی را که در آن غبار جسمانی نشسته است پاک کنم، هرگز نمی‌توانستم به وضوح آن را در آب و آیینه ببینم.

هوش مصنوعی: فلک بدون سر و پا، دایره‌ای را ایجاد کرده که بیانگر وضعیت ناقص و ناپایدار اوست. کاش من هم مانند آسمان، بی‌سر و پا بودم و از مشکلات و دغدغه‌ها آزاد بودم.

هوش مصنوعی: من از خودم دور شده‌ام و در حجاب و پرده‌ای قرار دارم. در این حالت، آرزو می‌کنم که ای کاش در جایی دیگر بودم.

هوش مصنوعی: اگر دل من پاک و زلال بود، چهره‌ام هم مانند آن آیینه‌ای می‌شد که روزها را بازتاب می‌دهد. اما چون چنین نیست، روزگار نمی‌تواند چهره‌ام را از من برگرداند.