هوش مصنوعی: برای رهایی از درد و رنج، باید از وضعیت نابسامان و بی‌کسی دوری کرد؛ زیرا غم و ناراحتی به دور من نمی‌چرخد وقتی که کسی را در کنار خود دارم که از من حمایت می‌کند.

هوش مصنوعی: من بارها راه‌حل‌ها را برای کسانی که در جست‌وجوی چاره هستند امتحان کرده‌ام و در این فرآیند، دردها و رنج‌های خود را احساس کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در دل صحرا احساس سنگینی نمی‌کنم، چون مانند گردباد به راه خود ادامه می‌دهم و با قامت راست، آوارگی را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌توانی روشنی‌ای بیاوری، حداقل با آهی سرد ما را رها کن. ای سنگدل، از خاک ما به یکباره دور نشو.

هوش مصنوعی: اگر بر روی لباس یوسف که زیبایی‌اش زبانزد بود، تهمت و عیب‌های فراوانی می‌زدند، در نهایت این عیب‌ها موجب شد که او به مقام و مرتبه‌ای بلند برسد و بتواند بال‌های پرواز و اوج‌گیری را پیدا کند.

هوش مصنوعی: ما بی‌دلیل در زلف او دل بسته‌ایم؛ نتیجه‌ی سنگ از پرتاپ کردن تنها آوارگی است.

هوش مصنوعی: روزی خیال روشندلان به دلخوری و ناراحتی تبدیل می‌شود، گویی از آسمان، بخشی از آتش زندگی آنها به خاکستر تبدیل شده است و این وضعیت برایشان ناگوار است.

هوش مصنوعی: فقر عیوب را به نقره‌ای تبدیل می‌کند و هنر کسانی که در تنگدستی زندگی می‌کنند، می‌تواند نقص‌های ظاهری را پوشش دهد.

هوش مصنوعی: صائب به دنبال راه حلی بود، اما در این مسیر دائماً در حال سرگردانی بود. او در اثنای تلاش‌هایش، به ناچار به دیوار تکیه کرده و از ناتوانی خود به آرامش رسید.