صائبغزل شمارهٔ ۶۶۹۴
نیست نقشی دلپذیر عشق غیر از سادگی
پیش صاحب فن نباشد فن به از افتادگی
از سر بی حاصلان دست حوادث کوته است
جامه فتح است سرو باغ را آزادگی
آب شد روی زمین از سجده های گرم من
چون تواند موم، کردن برق را سجادگی؟
قطره نیسان که باشد، شبنم افسرده کیست؟
تا زند پیش سرشکم لاف مردم زادگی
با چنین بختی که از دریا خبر می آورد
مژده وصل تو باور می کنم از سادگی
قطع امید ز مآل ساده لوحی چون کنم؟
مشرق خورشید شد آغوش صبح از سادگی
نیست صائب چرخ مینا رنگ مرد جنگ ما
با نفس آیینه می گردد طرف از سادگی
غزل شمارهٔ ۶۶۹۳: بندگی کردن پسندیده است با آزادگیغزل شمارهٔ ۶۶۹۵: شهره می سازد سخن را در جهان استادگی
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
نیست نقشی دلپذیر عشق غیر از سادگی
پیش صاحب فن نباشد فن به از افتادگی
هوش مصنوعی: عشق فقط در سادگی و بی‌پیرایگی خود را نشان می‌دهد و اگر کسی در این راه مهارت نداشته باشد، بهتر است که خود را به حالت فروتنی درآورد.
از سر بی حاصلان دست حوادث کوته است
جامه فتح است سرو باغ را آزادگی
هوش مصنوعی: از جانب افرادی که در زندگی نتیجه و آینده‌ای ندارند، هیچ خطری وجود ندارد. درخت سرو باغ، نماد پیروزی و آزادی است.
آب شد روی زمین از سجده های گرم من
چون تواند موم، کردن برق را سجادگی؟
هوش مصنوعی: با سجده‌های پر حرارت من، زمین به مانند آبی مَی‌شود. چگونه می‌تواند موم، در برابر نور برق، خضوع و تواضع داشته باشد؟
قطره نیسان که باشد، شبنم افسرده کیست؟
تا زند پیش سرشکم لاف مردم زادگی
هوش مصنوعی: در فصل بهار، قطره باران مانند شبنمی خشکیده است و در مقابل چشمانش، افرادی که خود را بزرگ و با اصالت می‌دانند، به خود می‌بالند.
با چنین بختی که از دریا خبر می آورد
مژده وصل تو باور می کنم از سادگی
هوش مصنوعی: با این شانس که فقط خبرهایی از دریا به من می‌رسد، باور می‌کنم که خبر وصال تو را از روی سادگی‌ام.
قطع امید ز مآل ساده لوحی چون کنم؟
مشرق خورشید شد آغوش صبح از سادگی
هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از آینده ناامید باشم؟ صبح به مانند آغوشی به گستردگی خورشید، از سادگی و بی‌هوا بودن پر شده است.
نیست صائب چرخ مینا رنگ مرد جنگ ما
با نفس آیینه می گردد طرف از سادگی
هوش مصنوعی: صائب، در اینجا بیان می‌کند که در چرخش روزگار و زندگی، رنگ و جمال ظاهری نمی‌تواند نشان‌دهنده‌ی صداقت و روح واقعی انسان باشد. نبرد اصلی او با نفس و خودخواهی‌اش است و در این مسیر، حقیقت خود را در آینه می‌بیند و گاهی از سادگی‌اش شگفت‌زده می‌شود.
حاشیه ها
1393/12/18 20:03
merce
تکرار چند باره ی یک قافیه غزل های صائب را کم مقدار کرده. او در بسیاری از غزل هایش این موضوع را رعایت نکرده است
مرسده