هوش مصنوعی: در گوشه میخانه، خاک ما وجود داشت و ای کاش سرنوشتمان با شیشه و پیمانه در هم می‌بود. ای کاش!

هوش مصنوعی: وقتی به طور کامل از دنیای آفرینش محو شدی، مانند دانه‌ای از شید، به این سادگی و خوشی در حالتی سرمست و بی‌توجه به همه چیز قرار می‌گیری که ای کاش این حالت همیشه ادامه داشت.

هوش مصنوعی: در اندوه چهره‌ی زمین، زندگی‌ام را دچار تلاطم کرده است. سیل بی‌پایان، فرش این خرابه است و ای کاش که چنین نمی‌بود.

هوش مصنوعی: دست ما در بین زلف‌های تو به راحتی حرکت می‌کند، ای کاش فقط شانه‌ای به ما اعتبار می‌بخشید تا این احساس را بهتر درک کنیم.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگری را با افراد بیگانه و دور از خود سپری کنم؟ ای کاش کسی آشنا در این خانه غم و اندوه بود.

هوش مصنوعی: حسن و زیبایی هیچگاه در امان نخواهند بود، زیرا عشق مانند شمعی است که پروانه به دور آن می‌چرخد و همیشه در خطر سوختن قرار دارد. ای کاش این عشق و زیبایی همیشه پایدار می‌ماند.

هوش مصنوعی: رابطه‌ی آشنایی در عشق، مانع از احساس بیگانگی می‌شود. به او که برایم ناآشنا بود، افسوس که ای کاش بیگانه نمی‌ماندی.