هوش مصنوعی: در دل خاک، ما همچون دانه‌ای بودیم و ای کاش زمانی که دهقان، یعنی کشاورز، به ما سلامی می‌کرد، ما نیز سر از خاک بیرون می‌آوردیم.

هوش مصنوعی: کسی که در نهایت مرا به دشت آزاد گذاشت، در همان ابتدا این قفس را برایم گشود. ای کاش!

هوش مصنوعی: هر چیزی که از دل خود می‌خورم، به مقدار آن از روزی من کم می‌شود. کاش در این دل من، جایی برای عشق و محبت بود.

هوش مصنوعی: آن کسی که ما را از پرواز و آزادی باز می‌دارد، کاش می‌توانست فکر و اندیشه ما را سیراب کند و ما را به سوی نعمت‌ها و زندگی بهتر هدایت کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دست خالی می‌شود، امید و اراده بالا باعث می‌شود که انسان با چالش‌ها روبرو شود. آنچه که همیشه در ذهنم بود، در دسترس نبود و ای کاش که می‌توانستم به آن دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: کشیدن تلخی و درد از دل بی‌فایده است، چرا که نگاه معشوق با تمام زیبایی‌اش دل را می‌رباید و این وضعیت را سخت‌تر می‌کند. ای کاش!

هوش مصنوعی: چشمانم به زیبایی تو پیش از طلوع آفتاب باز می‌شود. ای کاش چهره‌ات همچون آینه‌ برای ما روشن باشد.

هوش مصنوعی: وقتی زبان به سخن گشودم، در دریایی از اشک‌های پشیمانی فرو رفتم. ای گلستان من، ای که تا ابد در حالت غنچه باقی خواهی ماند؛ ای کاش چنین نبود.

هوش مصنوعی: کسی که باعث می‌شود در مسیر دوستانش خار بریزد، باید ابتدا سلام و درود به بیگانگان را بجوید.

هوش مصنوعی: آینه فقط یک سطح صاف است و نمی‌تواند عمق زیبایی را نشان دهد. ای کاش تو نقاب از صورتت برداری تا زیبایی‌ات را به ما نشان دهی!

هوش مصنوعی: کسی که قبل از شنیدن درد دیگران، به فکر درمان آن است، ای کاش ذره‌ای از درد ما را هم می‌شنید.