هوش مصنوعی: تو با مستی و خواب‌آلودگی، دل زخمی ما را می‌کشی، در حالی که صد جام شراب در دست داری و آرزوی شیشه‌ی مینا را به دل می‌پروری.

هوش مصنوعی: تو با ظاهری نیکو و لطیف، خشم و قهر خود را پنهان می‌کنی و مانند ستاره‌ای در دریا، زیبایی و ارزش وجودت را به نمایش می‌گذاری.

هوش مصنوعی: مانند آفتاب، با سیمی داغ و سوزان ما را از باغی که پر از شبنم‌های غمناک است، به بالا می‌کشی.

هوش مصنوعی: در پشت در، یک دنیا از غم و اندوه را پنهان می‌کنی و از زبان منصور، در حالت مستی، نکات و سخنان عمیق و دلنشین را بیان می‌کنی.

هوش مصنوعی: ما گردنی داریم که از موهای باریک‌تر و لطیف‌تری تشکیل شده است و اگر می‌خواهی ما را به دار کنی، به راحتی نمی‌توانی در آن بپیچانی و ما را به راحتی به قتل نمی‌رسانی.

هوش مصنوعی: خورشید هر روز به خاطر زیبایی و جذابیتی که تو داری، حسرت می‌خورد و آرزو می‌کند. این کمند عطرین که به پای تو آویخته شده، نمادی از آن زیبایی است که همه را مجذوب می‌کند.

هوش مصنوعی: با احترام به زیبایی و جذابیت تو، دل من همیشه آهسته می‌نشیند. هرچه تو بیشتر بزرگ می‌شوی، آرزوهای من نیز با تو رشد می‌کند و به اوج می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که وقتی با کسی هم‌صحبت می‌شوی که مقام و منزلت خاصی دارد، باید در رفتارت و گفتارت احتیاط کنی. اگر نتوانی به درستی و با ادب با او گفتگو کنی، این خود نشانه شرم و خجالت توست. مانند این است که در حضور یک شخصیت بزرگ و محترم، مثل مسیح، نفس خود را کنترل نمی‌کنی و رفتاری ناپسند از خود نشان می‌دهی.