هوش مصنوعی: هرچند در بهشت و زیبایی دنیا، چهره کسی مرا به شوق می‌آورد، اما در هر رشته از موها و رفتار او، عذاب و عذاب‌هایی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی چنان در دنیای عشق و محبت پیچیدگی دارد که گویی خود را به زنجیر می‌کشد. آیا این همه غم و حسرت ناشی از بوی کسی نیست که در دل جاودانه است؟

هوش مصنوعی: من که همیشه طعم شیرین شکر را به تلخی تجربه کرده‌ام، اکنون به خاطر جاذبه و زیبایی کسی،‌ آماده‌ام که هزاران کاسه زهر را بنوشم.

هوش مصنوعی: من که با جزئیات راز آفرینش آشنا هستم، در کوچه‌ای مانده‌ام و حیرت‌زده از موهای کسی هستم.

هوش مصنوعی: تو از عشق و راز و رمزهای شب‌های تیره غافلی، چرا که گیسوی کسی بر رگ جانت پیچیده نشده است.

هوش مصنوعی: اضطراب و نگرانی قلبم به جایی می‌رسد که دوست دارم در بیابان و تنهایی قدم بزنم. اگر کسی می‌توانست به من آرامش دهد و در کنارم باشد، خیلی بهتر بود.

هوش مصنوعی: من از که کمک و یاری بخواهم و با که از حال خود بگویم؟ هیچ کس از اهل انسانیت در این کوچه نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که در صبح و شام، افق قرمز رنگ می‌شود، آیا دلیلش این است که کسی در تلاش و کوشش است؟ اگر نه، شاید خورشید در حال حرکت و فعالیت کسی باشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آسمان وجود داشت، در عدم توافق و کشمکش بود و این کمان هرگز بر بازوی کسی به‌درستی یا به‌طور کامل نرسید.

هوش مصنوعی: با اینکه در دل شکایت‌های زیادی داشتم، اما به خاطر محبت آن شخص، تمام غم‌ها و ناراحتی‌ها را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: آتش جهنم در روز قیامت فقط به سرنوشت افرادی می‌افتد که به رفتار و کردار نیکو ایمان ندارند و کسی که روحش پاک و نیکو باشد، از این آتش در امان خواهد ماند.