هوش مصنوعی: دیگر از آتش افروختن در این جهان دست بردار، ای جان. کمی به حال تشنگان رحم کن، ای آب حیات.

هوش مصنوعی: دریا با موج‌هایش از دهان صدف سر می‌زند؛ تا کی می‌خواهی خودت را کنترل کنی ای ابر فروردین؟ کسی به تو نیاز دارد.

هوش مصنوعی: با هر قدمی که برمی‌داری، مانند کتان که به راحتی از وسط می‌شکافد، دل‌ها و جان‌های بسیاری زیر پاهایت خرد و آسیب دیده‌اند. ای ماه تابان، به این مسئله توجه کن.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه از سرزمین شیرینی تو، زشتی‌ها و تلخی‌ها سربرآورند، از کسی که در این سرزمین است، بپرس.

هوش مصنوعی: گلوهای قمریان از اشک‌های حسرت پر است و به خاطر سرکشی و نافرمانی به چه درد می‌افتند؟ ای سرو خرامان، تا کی باید در این حالت بمانی؟

هوش مصنوعی: چند زخم بر اثر فشار و سختی می‌تواند درمان شود؟ ای کسی که مثل نمکدان هستی، خندان و مهربان باش و از لب‌های خود مهر رد کن.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به خاطر شرم، خطی بر چهره کسی بکشی، بهتر است که گره‌ای از کار ناآشفتۀ او باز کنی.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن وضعیت افرادی است که در انتظار عشق و رویایی هستند. آن‌ها به قدری منتظر مانده‌اند که حالا چشمانشان به سفیدی خیمه‌ای که نشانه‌ای از امید است، روشن شده. شاعر از معشوق خود می‌خواهد که از سرزمین مصر خارج شود و به آن‌ها ملحق شود؛ چرا که او مانند ماهی زیباست که روزها و شب‌ها دل‌ها را روشن می‌کند. به طور کلی، این بیت احساس انتظار و شوق را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: در فصل بهار، بلبل به شادی و امید دل می‌تپد، اما در فصل پاییز، وقتی که غم و اندوه به سراغ باغ و بوستان می‌آید، تو باید بی‌نقص و کامل باقی بمانی.

هوش مصنوعی: وقتی که پاییز به غنچه‌های جوان آسیب می‌زند، یاد ما را به خوبی‌های زندگی ببرید، ای گلستان.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان عاشق و سرشار از عشق باشد، می‌تواند به راحتی جهان را به تصرف خود درآورد؛ به شرطی که تحت فرمان فردی خاص باشد.