هوش مصنوعی: دل چگونه می‌تواند غم‌های معشوق را جمع‌آوری کند؟ همان‌طور که حبابی نمی‌تواند آب‌های دریای عمان را در خود نگاه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی دل انسان پر از نگرانی و اندوه می‌شود، آیا می‌تواند تمام غم‌های دنیا را در بر بگیرد؟ آیا شیشه می‌تواند مانند دانه‌های ریز شن در صحرا، همه چیز را به خود جذب کند؟

هوش مصنوعی: یک پوشش کهنه از عهد قدیم چگونه می‌تواند در برابر صد شمشیر بایستد؟ آیا هاله‌ای که مانند خورشید درخشان است، می‌تواند گرد و غبار را جمع کند؟

هوش مصنوعی: غمزه و نگاه نازناک او در میان دل‌ها بی‌پروا و جسور است، آیا می‌تواند با این حال، زلف‌های درهم و آشفته‌اش را مرتب کند؟

هوش مصنوعی: اگر صدف نتواند در این دریای تلخ باز شود، دیگر چه کسی می‌تواند اشک نیسان را جمع‌آوری کند؟

هوش مصنوعی: آغوش عشق هیچ‌کس را نمی‌توان به اندازه زیبایی معشوق در نظر گرفت. همان‌طور که طوق قمری به گردن سرو باغ می‌افتد، عشق نیز همه چیز را در هم می‌آمیزد و جمع می‌کند.

هوش مصنوعی: افراد نیکوکار و با کرامت، در دلشان جواهری ارزشمند دارند که هیچ‌گاه آرام نمی‌گیرد. مانند ابر که نمی‌تواند باران را در خود نگه دارد.

هوش مصنوعی: خداوند ناتوانان را پشتیبانی می‌کند و دفاع از شیران جنگل را بر عهده می‌گیرد و آنها را به هم جمع می‌کند.

هوش مصنوعی: گل بدون خار در باغی سرسبز و زیبا می‌رقصد و می‌تابد، اما در میان خارزار، کسی که راه می‌رود و دامان خود را جمع می‌کند باید احتیاط کند تا در میان خاری دچار آسیب نشود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان عطر و بوی یک پیراهن را در آغوش گرفت؟ اگر زلیخا توانسته باشد ماه کنعان را جمع کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان از این آینه چهره‌ای زیبا و منظم به نمایش گذاشت، در حالی که همچون زلفی آشفته نمی‌توان آن را مرتب کرد؟

هوش مصنوعی: لب‌های خوش‌بو و خندان او به قدری دل‌چسب و جذاب هستند که هیچ تلاشی نمی‌تواند زیبایی و شیرینی آن‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. مگر اینکه به سادگی جمع‌آوری شکر از یک باغ شکر باشد.

هوش مصنوعی: بیم و هراسی نیست از طغیانی که بدون اجازه به راه خود ادامه می‌دهد، همچنان که در کوچه‌ها، در هنگام نیاز، کسی آستین خود را بالا نمی‌زند تا به کمک بیاید، تا چشمی که گریان است، به راحتی دور هم جمع شود.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان این موضوع می‌پردازد که هیچ چیزی نمی‌تواند دیواری دور مجنون درست کند، زیرا عشق و دیوانگی او آنقدر فراگیر و قوی است که مانند طوفانی است که می‌تواند همه چیز را در هم بریزد. در واقع، هیچ حصاری نمی‌تواند او را محدود کند و هرگونه تلاش برای این کار بی‌ثمر است.

هوش مصنوعی: ابر نتوانست که کنترل برق را به دست بگیرد، مثل دل من که نمی‌تواند آه سوزان را جمع کند.

هوش مصنوعی: ذهن من از افکار و دردها در هم ریخته‌تر شده است. کجاست راهی برای آرام کردن این وضعیت آشفته؟

هوش مصنوعی: با عزم و اراده و شخصیت بزرگ می‌توان به دستاوردهای عظیم و تسلط بر دنیا دست یافت، اما ضعف و ترس می‌تواند حتی قدرت‌های بزرگ را به چالش بکشد و از دست بدهد.

هوش مصنوعی: صائب با اندوهی که در دل دارد، به روشنی بیان می‌کند که چگونه درد و غم پنهانش را با فریادش ابراز می‌کند. او مانند نسیم صبا که عطر گلستان را جمع‌آوری می‌کند، احساساتش را بیرون می‌ریزد.