گنجور

غزل شمارهٔ ۶۶۷

زهی به غمزه جان‌سوز برق مذهب‌ها
به خنده شکرین نوبهار مشرب‌ها
به یک کرشمه که در کار آسمان کردی
هنوز می‌پرد از شوق چشم کوکب‌ها
سبکروان به نهانخانه عدم رفتند
بر آستانه چو نعلین مانده قالب‌ها
نه روز اختر سیار ترک ما گیرند
نه شب به خواب روند این پرنده عقرب‌ها
ازان به تیرگی شب خوشم که مجنون را
سیاه خیمه لیلی بود دل شب‌ها
گذشتم از سر مطلب، تمام شد مطلب
حجاب چهره مقصود بوده مطلب‌ها
بیا به عالم آسودگان خاک و ببین
ز دستبرد اجل پی بریده مرکب‌ها
فتاد تا به ره طرز مولوی صائب
سپند شعله فکرش شده است کوکب‌ها

اطلاعات

وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

زهی به غمزه جان‌سوز برق مذهب‌ها
به خنده شکرین نوبهار مشرب‌ها
هوش مصنوعی: عجب که با یک نگاه کشتار می‌کند، در حالی که ادیان به خاطر خوشحالی و لطافت بهاری خود، ترویج عشق و محبت می‌کنند.
به یک کرشمه که در کار آسمان کردی
هنوز می‌پرد از شوق چشم کوکب‌ها
هوش مصنوعی: به خاطر یک حرکت زیبا که در آفرینش آسمان انجام دادی، هنوز هم از شوق چشم ستاره‌ها به پرواز درمی‌آیند.
سبکروان به نهانخانه عدم رفتند
بر آستانه چو نعلین مانده قالب‌ها
هوش مصنوعی: آسان‌فکران به دنیای عدم و نیستی پناه بردند، مانند قالب‌هایی که بر آستانه در، به‌صورت نعلین باقی مانده‌اند.
نه روز اختر سیار ترک ما گیرند
نه شب به خواب روند این پرنده عقرب‌ها
هوش مصنوعی: نه روز ستاره‌های متحرک به فکر ما می‌افتند و نه شب این پرنده‌های عقرب‌ها به خواب می‌روند.
ازان به تیرگی شب خوشم که مجنون را
سیاه خیمه لیلی بود دل شب‌ها
هوش مصنوعی: من از تاریکی شب خوشحالم چراکه مجنون در چادر سیاه لیلی، در دل شب‌ها زندگی می‌کرد.
گذشتم از سر مطلب، تمام شد مطلب
حجاب چهره مقصود بوده مطلب‌ها
هوش مصنوعی: من از موضوع اصلی عبور کردم، زیرا در نهایت آنچه مطرح بود تنها حجاب چهره معشوق بوده و دیگر بحث خاصی باقی نمانده است.
بیا به عالم آسودگان خاک و ببین
ز دستبرد اجل پی بریده مرکب‌ها
هوش مصنوعی: بیایید به دنیای آرامش‌طلبان برویم و ببینیم که چطور زمان و سرنوشت، زندگی را از ما می‌گیرد و اثرش بر روی مرکب‌ها قابل مشاهده است.
فتاد تا به ره طرز مولوی صائب
سپند شعله فکرش شده است کوکب‌ها
هوش مصنوعی: فکر و اندیشه شاعر مانند ستاره‌ها در آسمان می‌درخشند و روح او با زیبایی و نغمه مولوی در حرکت است.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۶۶۷ به خوانش عندلیب