هوش مصنوعی: تو هیچ‌گاه آرامش و سکون نداری و همواره درگیر خواسته‌ها و نگرانی‌های خود هستی. حتی برای یک لحظه هم نمی‌توانی در یک نقطه متمرکز شوی و آرام بگیری.

هوش مصنوعی: جمعه برای کودکان، یادآور شادی‌ها و بازی‌هاست، اما تو که به سن پیری رسیده‌ای، دیگر به آینده و روزهای آینده فکر نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: هرچند که به عینک نیاز پیدا کردی، اما هنوز هم مثل کودکان از تماشای دیگران بی‌شرم و بی‌توجه هستی.

هوش مصنوعی: هر تار موی سپید تو نشان‌دهنده نزدیک شدن به مرگ است، اما در این لحظه به فکر زندگی پس از مرگ و آنچه باید برای آن آماده کنی، نیستی.

هوش مصنوعی: اگر از پشیمانی خود نتوانی فاصله بگیری، هیچ دردی جز اندوه عمیق در دل نخواهی داشت و در دنیای فریبنده هیچ تلاشی برای فرار از مشکلات نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: آن‌ها به خاطر زیبایی‌های مردان جوان چشم‌پوشی کرده‌اند، اما تو از پیرزن زمانه حتی برای یک ساعت هم تحمل نداری.

هوش مصنوعی: در این خانه تاریک، یکبار چشمانت را برای مشاهده و عبرت گرفتن باز کن؛ چون اگر از دل، بینا نیستی، هیچ چیزی را نخواهی دید.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه تیر تو با کمان به سمت قداست زندگی می‌زند، اما همچنان هیچ تلاشی برای ترک این دنیای مادی نداری.

هوش مصنوعی: اگرچه از لذت‌های شیرین زندگی گذشته‌ای، اما جز به زبان شکایت‌های تلخ چیزی نمی‌گویی.

هوش مصنوعی: خداوند را از سکوت و آرامش می‌طلبند دانایان، اما تو در حالی که نمی‌توانی صحبت کنی، به جای آن به خود آسیب می‌زنی.

هوش مصنوعی: خواب عمیق تو به اندازه‌ی قله‌ی قاف سنگین است، هرچند در تنهایی‌ات به اندازه‌ی پرنده‌ای افسانه‌ای (عنقا) نیستی.