هوش مصنوعی: هرکس که با موجودات دلنشین و زیبا ارتباط دارد، مانند ماری که در گوشه‌ای پنهان شده، در هر جمعی احساس تنهایی می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی ممکن است در زندگی‌اش به نوعی درد و رنج دچار شده باشد و این زخم‌ها مانند ساغری پر از خون دل هستند. در این دنیا، هیچ کس نیست که در برابر این دردها تسلیم شود و به راحتی سر فرود آورد، با توجه به تمام شرایط و وضعیت‌های مختلفی که وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر فقر خود حاکم بر جهان نیست، پس چرا شاهان از فقیران انتظار کوشش و تلاش دارند؟

هوش مصنوعی: گلی در ذهن من نیست که به خاطر آن به یاد باغی بیفتم، چرا که در دل من به‌طور ناخواسته بهشتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: شکست خورده‌ی بخت ما که از اشک گل‌های لاله خجالت نمی‌کشد، بر زمین بارانی که شور و شوق دارد، نیازی به شکرگزاری نیست.

هوش مصنوعی: اگر در دوران ما سخن و گفت‌وگو ارزش و اهمیت داشت، می‌توانستیم به راحتی از بی‌نیازی صحبت کنیم و دیگر نیازی به چیزهای دیگر نبود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که کدام بخش از رحمت تو را باید مورد توجه قرار دهم، چرا که به خاطر تمایلات و هوس‌های شخصیت‌های مختلف، دچار سردرگمی شده‌ام.

هوش مصنوعی: زهر در زیر نگین مانند سبزه‌ای است که زیر سنگ پنهان شده، و لب لعل تو هم به راحتی و به سرعت زیبا و دلربا شده است.

هوش مصنوعی: شکر که من از شلوغی و جمعیت دلم نگران نیست. صائب، اگر مثل دیگران در جمع نبودم، چه فرقی می‌کند؟