هوش مصنوعی: ای جهانی که به زیبایی تو دل بسته است، زیبایی‌ات متعلق به کیست؟ ای مکانی که تمام جهان در آن تماشا می‌کند، چه چیزی را در حال تماشا هستی؟

هوش مصنوعی: دل همه عالم به نگاه تو معطوف است، اما تو خود در حیرتی از زیبایی ابروهای دلنواز و دلربایت.

هوش مصنوعی: شمع و گل همچون بلبل و پروانه به وفاداری و عشق تو دل بسته‌اند. ای بهار زندگی، در نهایت تو هم به ما عشق می‌ورزی؟

هوش مصنوعی: آفتاب به خاطر عشق تو در حال سوختن و نشتن است. ای گل زیبا، نکنه تو در جستجوی چه چیزی هستی؟

هوش مصنوعی: اگر دل عاشق نداری، چرا نمی‌توانی یک لحظه در یک جا آرام بگیری؟ تو که با زلف‌های پیچ در پیچ خود، سر به بیابان می‌زنی، آیا می‌دانی چه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تلخی زهر را از شیرینی‌های دنیا می‌کاهی، هرچند می‌خواهی لبان زیبا و شیرینی چون شکر را بگشایی.

هوش مصنوعی: چشمانت را بر روی زیبایی‌های خیابان بهشت می‌بندی، تا به تماشای زیبایی سرو دلربا بنشینی، که تویی؟

هوش مصنوعی: اگر تو از چشمه کوثر، مستی و شور و شوق خود را برنکنی، پس از کسانی که در مستی و غفلت به سر می‌برند، چه کسی به تو جام شراب می‌دهد؟

هوش مصنوعی: عاشقان از غیبت و غمازی بی‌نیازند و همه چیز را در پنهان نگه می‌دارند. اگرچه صائب این را خوب می‌داند که روزی رسوایی عده‌ای آشکار می‌شود.