هوش مصنوعی: از نمکدان تو، عطر و طعم شگفتی‌ها به بیرون انتشار یافته، اما تو با تندخویی‌ات در مشکلات و موانع گرفتار شده‌ای.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت تو، دوستان و آشنایان مانند مه تازه به نظر می‌رسند. تو مانند لاله‌ای در میان دیگران هستی که زیبایی‌ات همه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. شمع روشنایی که در آستین تو پنهان است، نمادی از درخشش و شور و شوقی است که در وجودت نهفته است.

هوش مصنوعی: در نور عید و سپیده‌دم، دردهای درونم دوباره فعال شد. چه کسی دیگر می‌تواند از گل‌ها بچیند وقتی که تیغ‌ها در خونش فرورفته است؟

هوش مصنوعی: نگاهی به سرنوشتم انداختم و دیدم که اشک از چشمان او جاری شده است. نامه‌ام را تا پایان خواندی و چهره‌ام را شناسایی کردی.

هوش مصنوعی: امروز وجودم پر از درد و ناراحتی است و این وضعیت را به خاطر سرزنش‌ها تحمل می‌کنم. در حالی که در حال مستی‌ام، تو با زلف‌هایت من را درگیر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: خاکی که در آن زندگی می‌کنی و از آن ناشی می‌شود، به تو اشاره می‌کند که نباید به گرد و غبار و زرق و برق دنیا وابسته شوی. افراد دنیادار و کسانی که در جستجوی ثروت و قدرت هستند، به شگفتی‌ها و زیبایی‌های ظاهری چشم دوخته‌اند و این نشانه‌ای از حرص و طمع آنهاست.

هوش مصنوعی: این شعر به نقد شدید دو نوع فعالیت انسانی می‌پردازد. در آن به کسانی که به مال و ثروت بیش از حد اهمیت می‌دهند، هشدار داده می‌شود. شاعر حرص و طمع را به سگی تشبیه می‌کند که در مکان مقدسی مثل مسجد، جایی ندارد و باید از آن رانده شود. این پیام به معنای ناپسند بودن وابستگی به پول و مال است و بر ارزش‌های روحانی و معنوی تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌بینی در مشکل و درد خود گرفتار است، از چه کسی راه حل دردش را می‌خواهد؟ آیا او نمی‌داند خود نیز درگیر همان مشکلات است؟

هوش مصنوعی: کیست جز صائب که مانند او در دنیای شعر و ادب، نامی به ثبت رسانده و آثارش را مانند پاپوشی بر زمین قرار داده است، در فضایی که هیچ محدودیتی ندارد؟